The King of Devil's Island

Een prent gebaseerd op feiten heeft altijd een wat wrange bijsmaak. Zeker als het gaat om mensonwaardige drama's waar je om ethische redenen medelijden mee moet hebben. Je voelt je bijna schuldig als je het niet goed vindt, omdat je weet dat er mensen hebben afgezien om jou een avondje filmvertier te bezorgen. Zo ook in de hitfilm The King of Devil's Island, waar we enkele delinquenten op de huid zitten. Ze worden naar een eiland gestuurd en krijgen daar een staalharde heropvoeding in de hoop dat ze ooit de buitenwereld in kunnen gestuurd worden.

Kosten noch moeite werden gespaard voor deze superprent. De production design is uitgekiender dan in eender welke andere Noorse productie tot op heden en de cast, met als lokaas Stellan Skarsgård, is nauwkeurig geselecteerd. In competente regisseurshanden verwordt dit menselijk drama tot een prachtig staaltje grootse cinema.

De long shots, trackings en medium long shots lijken klakkeloos gekopieerd van epen over grote Amerikaanse periodes; het heeft zelfs bijna iets westernachtigs, maar verleent The King wel een bepaalde grandeur. De hardvochtigheid van de levensomstandigheden is treffend in beeld gebracht: je voelt de sneeuw, de modder, de ijzige koude en de harde hand die hen in het gezicht slaat bijna zelf aan den lijve.

In deze wrede levensomstandigheden volgen we enkele nozems die door allerlei kwaad op het afgelegen eiland beland zijn: Erling (Helstad), Olav (Nilssen) en Ivar (Langlete). Zij vormen een rare driehoeksverhouding die tegen de schenen van het gezag proberen schoppen en zich tegelijkertijd proberen te verzetten tegen de psychologische terreur en de fyrieke mishandeling . Dat establishment wordt vooral belichaamd door een ijzersterke Skarsgård die de rol van directeur op zich neemt. Hij kijkt altijd een beetje vanuit de hoogte en ziet er ronduit ontzagwekkend uit - in Noorwegen is er waarschijnlijk niemand te vinden die dit beter zou kunnen. Zijn carrière zit duidelijk in de lift. En dat mogen we waarschijnlijk van Helstad en Nilssen ook verwachten in de komende jaren.

Met een gepast gevoel voor dramatiek ontwikkelt het verhaal over vriendschap, verzet en tucht zich steeds verder richting climax. Omdat de film op feiten gebaseerd is, geeft het ook niet dat die climax proportioneel en emotioneel over the top gaat. Hoe dan ook gaat de hele film gedrenkt in een saus van pathetiek, bravoure en heldendom. Dat maakt het einde er niet ongeloofwaardiger op.

The King of Devil's Island is een van de betere blockbusters die je dit jaar te zien gaat krijgen - en daarvoor had de prent niet eens op een waar verhaal gebaseerd moeten zijn.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de