Killing Them Softly

De naar Amerika uitgeweken Nieuw-Zeelander Andrew Dominik verraste met het stijlvolle en harde Chopper en bracht ons vijf jaar geleden het meesterlijke The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford met Brad Pitt in een van zijn beste rollen. Voor zijn nieuwste film Killing them Softly werkte Dominik opnieuw samen met Pitt om de roman Cogan's Trade van George V. Higgins te verfilmen.

In zowel de film als het boek volgen we Jacky Cogan, iemand die zijn diensten aanbiedt om het vuile werk van criminele organisaties op te knappen. Wanneer Frankie (Scoot McNairy) en Russel (Ben Mendelsohn) in opdracht een pokerspel overvallen en de schuld in de schoenen schuiven van Markie (Ray Liotta), de organisator van het spel, roept de lokale onderwereld de hulp in van Jacky. Hij moet achterhalen wie verantwoordelijk is voor de overval en de daders uit de weg ruimen. Omdat Jacky een van de daders kent, roept hij de hulp in van Mickey, een collega uit New York (een sublieme rol voor James Gandolfini).

Interessant aan de film is dat Dominik het verhaal verplaatst van de jaren zeventig naar een hedendaagse setting. Hierbij vallen vooral de televisie- en radiotoespraken van Obama, Bush en McCain op over het oplossen van de financiële crisis. Het op zich vrij magere verhaal wordt aldus gebruikt om op een niet zo'n subtiele manier parallellen te schetsen tussen de de misdaadwereld in de film en de financiële en politieke toestand in de Verenigde Staten.

Dat Dominik er bewust voor kiest om niet subtiel te zijn blijkt ook de stijl van de film. Hoewel enkele binnenhuisgesprekken vrij conventioneel gefilmd zijn, doet cameraman Greig Fraser weinig moeite om zijn camera te verbergen. Deze beweegt alsof het een lieve lust is en verkent de ruimtes vanuit alle mogelijke hoeken. Zo maakt Fraser tijdens talloze momenten die plaatsvinden in een auto gretig gebruik van de spiegels en reflecties in de ruiten om de scène in beeld te brengen. Een van de knapste scènes is bovendien een slow-motion drive-by shooting. Dominik lijkt eenzelfde esthetische sensbiliteit voor actiescènes te vertonen als Nicolas Winding Refn met Drive.

Een nihilistische, zwartgallige en immorele machowereld waar de wet van de sterkste heerst.

In tegenstelling tot Drive, is dit wel een meer met dialoog geladen film. Deze knap geschreven gesprekken zorgen voor een goede dosis zwarte humor, de nodige suspens en een versterking van de metaforen die centraal staan in de film. In hun nietszeggendheid tonen ze ons vooral het menselijk kantje van de criminelen - al is dit niet bepaald een prettig kantje. De wereld die Killing Them Softly je voorschotelt is namelijk een nihilistische, zwartgallige en immorele machowereld waar de wet van de sterkste heerst.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de