Jupiter Ascending

De relevantie van de ooit vernieuwende Wachowski's is lang vervaagd. Met Cloud Atlas wisten broer en zus nog een vrij geslaagde en originele film af te leveren - met dank aan co-regisseur Tom Tykwer - maar stellen dat het duo nog zinvolle bijdrages aan de cinema creëert, is overdreven. Jupiter Ascending zal wellicht eveneens onopgemerkt blijven.

Het relaas van een Aardse schoonmaakster die zich niet bewust is van haar status als koningin van het universum en aldus een speelbal wordt van enkele malafide leden van een heelaldynastie, biedt vaardig in beeld gezet vertier, maar geenszins meer dan dat. Het verhaal klauwt vruchteloos naar een mythologische dimensie, waarbij de personages vlak blijven en de gebeurtenissen slechts in beperkte mate tot opwinding leiden. Jupiter Ascending mist vooral bezieling en identiteit, waardoor je het actiespektakel al snel op een hoopje kan vegen met andere doorsnee sci-fi-producties.

De solide cast wordt daarbij onvoldoende benut. Mila Kunis lijkt enkele repetities gemist te hebben - en wat scheelt er toch met dat ene oog? - en de pas voor een Oscar genomineerde Eddie Redmayne tovert een karikaturale, zelfs lichtjes bespottelijke slechterik met irritante fluisterstem uit zijn mouw. Channing Tatum is eens te meer de goeie lobbes van dienst. Als je film het dus van Sean Bean moet hebben om de kijker het gevoel te geven dat er iets meer achter die personages zit, scheelt er toch wat aan de karakteruitwerking.

Jupiter Ascending had een spitsvondigere plot, leukere personages en meer grappen nodig gehad, want met enkel visuele flair komt de film onvoldoende van de grond.

Vergelijkingen met het recente, succesvolle Guardians of the Galaxy zijn waarschijnlijk. Om er als sterkste uit te komen, had Jupiter Ascending echter een spitsvondigere plot, leukere personages en meer grappen nodig gehad, want met enkel visuele flair komt de film onvoldoende van de grond. Die vermoeiende sequentie halverwege de film, waarbij Jupiter in een bureaucratisch labyrinth belandt - met een gastverschijning van Terry Gilliam - , geldt voor alle duidelijkheid niet als humor. En mocht het een poging zijn een eerbetoon aan Brazil te brengen, verraden de makers jammerlijk een ambitie die ze met dit materiaal echt niet konden waar maken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de