Jonathan

In dit Duitse langspeelfilmdebuut schetst de cineast een schijncontrast tussen de hartstochtelijke, energieke passie die de jonge Jonathan beleeft en de aftakeling van zijn terminaal zieke vader. De idyllische beelden van het romantische buitenleven - vader en zoon wonen op een boerderij - creëren echter ook een koesterende mantel voor de vergankelijkheid die de scènes van de stervende vader oproepen. In een verrassend sensuele scène beleeft de uitgemergelde vader zelfs een vrijpartij. De natuur zalft en straft.

De cineast is er zo in geslaagd zijn personages vorm te geven in een intiem, bijna metaforisch kader. Het is echter niet al peis en vree. Jonathan weet niet wat er vroeger met zijn moeder gebeurd is en raakt gefrustreerd omdat al zijn tijd naar de verzorging van zijn vader gaat. De komst van zowel een frisse verzorgster als een oude vriend van de vader, leiden tot de uitbarsting van opgekropte emoties.

Hoewel een zekere waarachtigheid te bespeuren valt, is de plotopbouw ergens wel stereotiep. De personages reageren vaak voor de hand liggend en de emotionele ontwikkeling is voorspelbaar en al te vertrouwd. Tot echte beklijving komt het niet, maar door de valkuil van het sentiment te vermijden,weet de prent uiteindelijk wel te ontroeren.

De sexy allure die de filmmaker aan dit familiedrama over liefde, spijt, vergiffenis en afscheid wil geven, doet wat misplaatst aan, alsof de film omwille van zijn holebithematiek ook per se telegeniek bloot moet bevatten. Niettemin wordt de film overeind gehouden door het charisma van de twee hoofdacteurs. De sfeervolle fotografie en troostende muziek zet de productionele kwaliteit verder in de verf.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de