The Invisible Life of Eurídice Gusmão

Wie zich, intussen al een hele poos geleden, liet overrompelen door het grandioze Italiaanse familieepos La meglio gioventù, kan bij The Invisible Life of Euridice Gusmão nu hetzelfde privilege beleven om personages jarenlang van heel dichtbij te volgen. Net als het onvergetelijke drama over twee broers tegenover de Italiaanse moderne geschiedenis, is dit innemende melodrama zo doorleefd en levensecht dat je dankbaar wil zijn voor het meesterschap van de makers.

Deze Braziliaanse oscarinzending laat ons kennismaken met twee bijna volwassen zussen die halfweg de 20e eeuw dromen en verlangens koesteren. Het lot drijft hen echter meedogenloos uit elkaar. Euridice trouwt zonder veel afwegingen en raakt zwanger, maar weigert de droom op te geven op pianiste te worden. Guida valt voor de charmes van een Griekse matroos maar die romantische opwelling is van korte duur. Zo ontwikkelen zich twee heel verschillende levens, die er, alle hoop van de kijker ten spijt, maar niet in slagen elkaar te kruisen.

Doorheen de jaren blijven Guida en Euridice immers zoeken naar elkaar. Intussen trachten ze een zinvol bestaan op te bouwen, warempel bij elkaar in de buurt zelfs. In een door brute vaders en machomannen gedomineerde samenleving, valt dat echter niet mee.

Regisseur Aïnouz, die zich vooral in het vak bekwaamde door het maken van documentaires, brengt dit meeslepende relaas met een opvallend onsensationele verteltoon, waarmee hij de kijker nergens tegemoetkomt. We ervaren deze bloedmooie prent aanvankelijk als een voortdurend op de rand van het melodramatische balancerend huis-tuin- en keukenverhaal dat zich echter stilaan manifesteert als een doorwrocht en alledaags tragisch portret van een familie en een tijd.

Meesterlijk verteld en rijkelijk gelaagd melodrama

Zo vinden grote thema's als dood, liefde, seks, geluk en trouw hun plaats in een aandoenlijk verhaal over zusterliefde en vrouwlijke ambities binnen een patriarchaal systeem, met het levendige Rio de Janeiro van destijds als decor. Zonder de nadruk te leggen op betekenisvolle details, aangrijpende wendingen of broeiende emoties, weet The Invisibe Life zich zo het hart van elke cinefiel binnen te wurmen. In al zijn eenvoud groeit dit alles uit tot een wonderbaarlijke beschouwing van het leven vol toevalligheden, kansen en mislukkingen, ten prooi aan de wrede ironie van het lot.

Deze in Cannes bekroonde film wordt door DOP Hélène Louvart heel treffend en gelaagd in beeld gebracht. De camera vat subtiel emoties, maar laat ons wel vergeten dat we naar een film kijken. Dat enerzijds sprookjesachtige, anderzijds rauw-realistische van die beeldvoering vonden we ook terug in Lazzaro felice, waarvoor Louvart eveneens de fotografie verzorgde. De mise-en-scène is betekenisvol maar nergens streverig. Daarnaast spelen de acteurs met een fantastische naturel waardoor we ze haast als familieleden gaan beschouwen. Je droomt en hoopt met hen mee, zoals ze zijn, groots en klein tegelijk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de