Interstellar

Genre: Sci-fi, drama | Duur: 2u49 | Release: 11 Mei 2014 | Land: VS | Regie: Christopher Nolan | Cast: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Matt Damon, Ellen Burstyn, Casey Affleck, Michael Caine, Jessica Chastain, John Lithgow, Timothée Chalamet, Wes Bentley, David Gyasi, Topher Grace, Bill Irwin

Het heelal blijft tot onze globale verbeelding spreken, vooral in onze zoektocht naar de lotsbestemming van de mensheid. Vooral in films blijkt dit een interessant onderwerp te zijn. Kijk maar naar 2001: A Space Odyssey, de originele Star Trek en recentelijk Prometheus, waarin Ridley Scott op zoek ging naar waar wij als mensheid vandaan komen. Christopher Nolans Interstellar gaat de andere richting op en stelt de vraag wat onze bestemming is in de eindeloze kosmos. De mens is geboren op aarde, maar wilt dit zeggen dat hij daarom hier moet sterven?

De film speelt zich af in een nabije toekomst waar het einde van de mensheid nabij lijkt als gevolg van uitputting van onze voedselbronnen, droogte, zandstormen enz. Murphy, de dochter van ex-ruimtevaarder en boer Cooper ontdekt een signaal dat hen naar een geheime basis van NASA leidt, waar mogelijk onze redding ligt. Men ontdekte een wormgat naar een ander melkwegstelsel en vraagt Cooper om deel te nemen aan een gevaarlijke missie om drie mogelijk bewoonbare planeten te verkennen. Aanvaarden betekent echter dat hij zijn familie moet achterlaten, wetende dat hij misschien nooit zal terug kunnen keren.

Dat Nolan de relatie tussen Cooper en zijn dochter centraal zet in dit ruimte-epos, zorgt ervoor dat Interstellar een emotionele geladenheid krijgt die we niet gewoon zijn van de regisseur. Hij weet gelukkig als geen ander hoe hij grootste, meeslepende cinema moet combineren met grote ideeën. Concepten als relativiteit, wormgaten, tijdreizen en zwarte gaten komen dankzij veelvuldige expositie aan bod zonder dat je als kijker hierin verloren loopt. Het nadeel hiervan is dat een aantal personages, zoals Michael Caines professor Brand, haast louter aanwezig zijn in de film om dit alles uit te leggen aan de kijker.

Caine vormt slechts een fractie van de sterrencast, waarbij het vooral Matthew McConaughey is die de show steelt. Het begint intussen een beetje cliché te klinken, maar de man zet alweer een van zijn beste rollen neer. Het is vooral dankzij zijn doorleefde vertolking als Cooper dat je meeleeft en je de talrijke sentimentle scènes zonder veel problemen slikt.

Maar Nolan zou zichzelf niet zijn, mocht hij ons ook niet de meest epische taferelen voorschotelen. De scènes op onze dorre aarde horen thuis in het rijtje van de betere ‘einde van de wereld’-films en de ruimtescènes evenaren moeiteloos de kosmische schoonheid en adembenemende spanning van Gravity. Voor de sterke beelden mag Nolan zijn nieuwe cameraman Hoyte van Hoytema zeer dankbaar zijn. Reken hierbij een score van Hans Zimmer die balanceert tussen zijn typische aandachtstrekkende muziek en de meditatieve composities van Philip Glass, en je krijgt een film die je vanaf het eerste moment helemaal binnenzuigt en je niet meer loslaat.

Toch had het eindresultaat iets meer 2001: A Space Odyssey en iets minder Gravity mogen zijn. Los van het gegoochel met (astro)fysische termen, blijkt het relaas zijn torenhoge narratieve ambities niet helemaal waar te maken. De broers Nolan kunnen hun ongebreidelde fantasie in de finale niet meer de baas, waardoor het einde niet de voldoening geeft waar je als kijker na meer dan twee uur naar verlangde. Gelukkig is de rit naar de eindbestemming meer dan geslaagd en brengt Nolan ons alweer entertainment van een zeer hoog niveau.