Insomnia

Het eindejaar is in zicht en dat wil zeggen dat de grote spektakelfilms Harry Potter and the Chamber of Secrets, Die Another Day en The Lord of the Rings: The Two Towers weldra in een bioscoopcomplex te bezichtigen zijn. Films waar een heleboel filmfans al bijna een heel jaar reikhalzend naar uitkijken. In november komt er echter nog een film uit waar

menig cinefiel spontaan bij begint te kwijlen. Regisseur Christopher Nolan pakt immers uit met Insomnia, zijn eerste film na de 'mindfucker' Memento.

Nolan maakte met Memento één van de beste films van 2001 en doet dat huzarenstukje nog een over met Insomnia in 2002. Geen warrige vertelstructuur in deze film, maar een lineaire odyssee. Bovendien beschikte hij met Al Pacino, Robin Williams en Hilary Swank over een ijzersterke cast. Drie acteurs tevens die al eens een Oscarbeeldje in ontvangst mochten nemen.

Insomnia draait eigenlijk volledig rond Will Dormer, een rol die vertolkt wordt door Al Pacino. Dormer is een doorwinterde detective bij de LAPD en vertrekt samen met zijn partner Hap (Martin Donovan) naar een klein dorpje, Nightmute in Alaska. Daar werd een zeventienjarig meisje vermoord. Een

uitgelezen zaak voor Dormer, die zijn hele leven moorden heeft opgelost en als een meester in zijn vak wordt gezien. Zelfs in Nightmute is de LAPD-detective een levende legende. Vooral de lokale politie-agente Ellie Burr, rol van Hilary Swank, volgt met grote bewondering iedere stap van haar idool. Op de politieschool studeerde ze dan ook af met een onderzoek naar de werkmethodes van Dormer. De inbreng van de twee LAPD-detectives levert meteen resultaat op. Het vermoorde meisje blijkt namelijk een geheime relatie te hebben gehad met een zekere Walter Finch (Robin Williams). Finch wordt de 'primary suspect'. Wanneer de lokale politie een hinderlaag probeert op te zetten om Finch in te rekenen, loopt deze actie op een gruwelijke wijze af. Na een adembenemende scène denkt Dormer dat hij Finch te pakken heeft. Hij richt zijn wapen en schiet... Wanneer hij nadert merkt hij evenwel dat zijn partner Hap dodelijk getroffen is.

Dormer schuift de moord echter in de schoenen van Finch en zet het lokale politiekorps op het verkeerde been. De gedreven detective komt terecht in een psychologische nachtmerrie. Het stadje Nightmute is bovendien in de ban van de Midnight Sun, hetgeen wil zeggen dat het er 24 uur op 24 licht is.

Dormer kampt al snel met slaapeloosheid en wordt daarenboven nog eens gechanteerd door de brilliante Walter Finch. Deze factoren leiden ertoe dat Dormer verkeerde beslissingen begint te nemen. Het ergste is evenwel dat Ellie Burr stilaan begint te beseffen dat er iets niet klopt...

Met Insomnia heeft Christopher Nolan de hoge verwachtingen, die er waren na zijn hallucinante Memento, volledig waargemaakt. Nolan schept opnieuw een ongeloofelijke sfeer en dompelt ons andermaal onder in de hel van het hoofdpersonage. Grote verdienste gaat ook nu uit naar Wally Pfister (cinematografie), die ook al de camera bediende tijdens Memento, en een perfecte tandem vormt met Nolan. Hij gunde ons enkele schitterende beelden en zorgde voor enkele adembenemende scènes: o.a. de schietscène in de mist en de achtervolgingsscène op de boomstammen in het water. Terwijl Memento misschien meer gedragen werd door de vertelstructuur, is Insomnia meer een acteursfilm.

Niettegenstaande een sterke Robin Williams (als slechterik dan nog wel!) en een uiterst geloofwaardige Hilary Swank (die haar prestatie in Boys Don't Cry duidelijk bevestigt) is het vooral Al Pacino die nog maar eens een krachttoer uithaalt. Nu is het niet de eerste keer dat Pacino een politie-agent speelt. Denken we maar even aan Serpico, Sea of Love en Heat.

In deze films liet Pacino een onvergetelijk indruk na en dat doet hij andermaal in Insomnia. Het zou mij dan ook totaal niet verrassen als Pacino volgend jaar zijn tweede (Scent of a Woman) Oscar voor Mannelijke Hoofdrol in de wacht zou slepen... Insomnia is een hoogtepunt in een anders snel te

vergeten filmjaar.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de