Inside Man

Even vreesden we het ergste. Spike Lee, de maker van snoeiharde antiracistische uppercuts van films als Do The Right Thing en Malcolm X, statements met de kracht van een ongemeen groot uitgestoken middelvinger, wel, uitgerekend die Spike Lee dreigde na het broeierige maar alle kanten uitwaaierende Summer of Sam, met het flauwe She Hate Me de pedalen te verliezen, haast als ET die door de lucht banjert zonder richtingsgevoel. Goed nieuws echter: met Inside Man houdt Lee de teugels strak in de handen. Oftewel: hoe de meester met een op het eerste zicht rechttoe rechtaan thriller opnieuw in bloedvorm verkeert. Men zegge het voort!

Nochtans kondigt Inside Man zich aan als de zoveelste banale variant op het thema van de bankoverval met gijzeling. De politie trommelt onderhandelaar Denzel Washington op wanneer een bankoverval uit de hand dreigt te lopen. Niet alleen zijn de gijzelnemers slim -ze laten alle gegijzelden dezelfde kleren en maskers aantrekken die zij zelf dragen, ze stellen ook nog eens onzinnige eisen. Wat is hier echt aan de hand? En waarom huurt bankeigenaar Christopher Plummer Jodie Foster in, hier heel leuk tegendraads gecast als een Wall Street bitch met kapsones en invloed tot de hoogste regionen? Wat wil hij per se voor de buitenwereld verborgen houden?

Wij weten het: een dergelijke plot suggereert een filmpje met de sociologische impact van een surfplank. Mis poes! Lee houdt de vaart van een volwassen achtbaan in zijn film, maar kaart desondanks handig enkele raciale thema's aan. Nog belangrijker is dat hij die anti-racistische zijstapjes als een volleerd chef kruidt met een uiterst genietbaar vleugje humor. De scène bijvoorbeeld waarin een goed acterende Washington verbaal zijn gelijke vindt in een één keertje teveel als "Arab" afgezeken Sikh, is hilarisch.

Ook de verrassend grimmige Owen -het grootste deel van de film verborgen achter een masker- acteert behoorlijk. De verrassing van de film is echter Jodie Foster. Met een elektronenmicroscoop zochten wij in haar filmografie maar neen, nooit heeft La Foster een rol gespeeld die meer chi chi is dan deze omhooggevallen turbotrut die pronkt met citaten van Baron De Rothschild. Leuk!

Uiteindelijk kan je natuurlijk geen lood in goud veranderen: Inside Man blijft een filmpje ter ontspanning en vertier, een thriller met de lichtheid van limoenen die overigens al van in het begin hints ter grootte van een kanonskogel prijsgeeft over de plot. Soit, laat dat uw pret niet bederven. Anderzijds verwachten wij van de volgende Spike Lee weer meer een zich als een welgemeende "Fuck you!" ontvouwend pamflet van een film. Was het niet onze moeder die ons altijd voorhield dat tussendoortjes soms even smakelijk kunnen zijn als de hoofdschotel?

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de