Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull

Genre: Avontuur | Duur: 2u04 | 2008 | Release: 21 Mei 2008 | Land: VS | Regie: Steven Spielberg | Cast: Harrison Ford, Shia LaBeouf, Cate Blanchett, John Hurt, Karen Allen, Jim Broadbent, Ray Winstone

Met gloeiende oren zagen wij negentien jaar geleden hoe Indy de zonsondergang en het perfecte einde van een drieluik tegemoet reed. Anno 2008 kraakten de ijsgekoelde aders in onze armen toen we tijdens de aftiteling van Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull naar de uitgang strompelden. Zo lang gewacht, en dan - neem het maar letterlijk - zo'n kaakslag, zo'n ontgoocheling? Deze film is een als George Lucas vermomde Mola Ram die ons het hart uit de kas heeft gerukt, om er onze lege portefeuille voor in de plaats te leggen.

Want waar is het verhaal, waar zoveel heisa rond werd gemaakt? Waar is de Spielberg-touch, die ons bij de drie voorgaande films deed kirren als een til duiven? En waarom was al die vooraf gepredikte bullshit nodig over het vermijden van CGI als de film dan tóch tjokvol digitale effecten steekt ? Te beginnen met de grenzeloos onnozele Paramount-gimmick aan het begin?

Het enige goeie aan de vierde Indiana Jones was dan ook zijn promotiecampagne, omdat die de mensheid kon doen geloven dat het wel eens een goeie zou kunnen wezen: door geen splinter plot te verraden en de trailer pas enkele weken voor de release op de mensheid los te laten, werd een wereldwijde honger gecreëerd, een verlangen naar een magisch filmmoment waarbij je van de ene verrassing in de andere zou vallen, een roetsjbaan van pellicule, zoals de achtervolging met mijnkarretjes in Temple Of Doom.

Maar ergens rook het toch ook wat aangebrand. Waarom? Omdat Spielberg het niet met hart en ziel deed. In interviews had hij al laten blijken dat vooral George Lucas en Harrison Ford een vierde Indiana Jones wilden. De eerste omdat hij dollartekens in plaats van irissen in zijn ogen heeft, de tweede omdat hij sinds What Lies Beneath uit 2000 geen hit meer had gehad. 'Ik doe alleen mee omdat er geen andere regisseur met zijn poten aan zou zitten', aldus Spielberg.

't Is eraan te merken: Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull is, net als de drie Star Wars-prequels, een zielloze, van alle opwinding verstoken blockbusterfilm die weer maar eens bewijst dat George Lucas helemaal niet (meer) geïnteresseerd is in een publiek dat kraait van plezier, enkel in een zo groot mogelijke recette. En waarom? Om nog een fermetje op zijn eindeloze landgoed te kunnen poten? Om eindelijk die ivoren rugkrabber te kunnen kopen? We hebben er het raden naar. In elk geval, dit is geen Indiana Jones-film, het is zelfs niet eens een goeie film.

Wat ons het meest pijn doet, is dat Spielberg, de machtigste man van Hollywood en auteur van talloze van onze favoriete films - waaronder uiteraard de drie échte Indy-films - zich heeft laten meeslepen in dat spelletje. Nergens is zijn vakmanschap te bespeuren, nergens een vonkje van de visuele humor die de andere films zo hartverwarmend maakte (de kleerhanger uit Raiders! De zwaardvechtscène uit Temple Of Doom!).

En waarom al die heisa rond het juiste script als dit het beste was waar ze mee op de proppen konden komen? Los zand zou nog een compliment zijn om dit script te beschrijven: het ene moment zie je een bende schreeuwende indianen de helden achtervolgen, maar vijf minuten later zijn ze al nergens meer te bespeuren (voor de rest van de film, welteverstaan). Over de lianenscène en de werkelijk potsierlijke finale zwijgen we liever beleefd, voor we ons klavier stuk bijten van frustratie.

We hadden het moeten weten. 'Ik verwacht negatieve reacties', vertelde George Lucas op Cannes, 'maar het kan mij niet schelen, ik ben het gewend.' Waarna hij zich ongetwijfeld te rusten legde op zijn berg dollars, van waar het gejammer van miljoenen Indy-fans hem niet kon bereiken. Einde.