House of the Disappeared

In 2016 werd er aangekondigd dat de Venezolaanse horrorfilm The House at the End of Time, winnaar van de Zilveren Raaf op het BIFFF 2015 een Hollywoodremake zou krijgen met Alejandro Hidalgo, regisseur van het origineel, aan het roer. Maar blijkbaar zijn de Zuid-Koreanen Hollywood te snel af, want met House of the Disappeared brengen zij hun eigen remake van de film.

Het verhaal volgt Mi-hee Kang, een huisvrouw die op een mysterieuze avond haar man dood vindt en haar zoon ziet verdwijnen. 25 jaar later mag ze de rest van haar straf uitzitten via huisarrest en keert ze terug naar het intussen vervallen huis. Wanneer ze bezoek krijgt van een priester die interesse toont in het incident, doet ze haar verhaal uit de doeken en ontdekken ze samen het geheim van huis.

In vele opzichten is House of the Disappeared een klassieke spookhuisfilm en regisseur Dae-wung Lim past gretig de trucjes van het genre toe. Hoewel er hier en daar wel een jump scare moment aanwezig is, is het vooral de sfeer die overheerst. Het hele mysterie van het huis en die tragische avond is de kern van de film. Naarmate je mondjesmaat informatie toegediend krijgt, raak je als kijker steeds meer in de ban van het verhaal.

Klassieke spookhuisfilm met een sausje van tijdreizen over

Hoewel de film initieel vooral doet denken aan The Others, is er gelukkig meer aan de hand. Als je kijkt naar de Venezolaanse titel, dan merk je waarschijnlijk dat tijd een rol speelt in het geheel. In de film is er inderdaad een tijdreisaspect aanwezig en het is opvallend hoe deze film er prachtig in slaagt om de tijdlus te sluiten zonder de typische paradoxen die je zou verwachten in een film als dit. Het einde is bovendien zeer verrassend en beklijvend.

Dae-wung Lim verpakt dit verhaal in de typische somptueuze Zuid-Koreaanse filmstijl die de film alvast een genot maakt om naar te kijken. De muziek, met de bombastische en meeslepende strijkers, zorgt ervoor dat het af en toe wat te melodramatisch wordt. Maar ergens is dit begrijpelijk, want de film wilt je echt laten meeleven met Mi-hee Kang. In de rol van Mi-hee herkennen we Yunjin Kim (Lost) en hoewel zij overtuigend is, laat ze als oudere versie van Mi-hee toch enkele steekjes vallen en neigt het hier en daar wat naar overacting. In de rol van de priester zijn we dan weer popidool Taecyeon en opvallend genoeg weet hij een zeker elan te geven aan de rol.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de