Hop

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u44 | 2002 | Release: 16 Oktober 2002 | Land: België | Regie: Dominique Standaert | Cast: Jan Decleir, Antje de Boeck, Kalomba Mboyi, Sjarel Branckaerts, Alexandra Vandernoot

De 29e editie van het Gentse filmfestival opende destijds met Hop, een film die de eer van een openingsfilm eigenlijk niet waardig is. 

Hop draait om een Burundees jongetje van 13 dat, nadat zijn illegaal in België verblijvende vader opgepakt werd, op de vlucht slaat. Hij vindt onderdak bij de norse anarchist Frans (mooie rol van Jan Decleir) en zijn huishoudster Gerda (Antje De Boeck, eveneens prima). Zij proberen hem te helpen, maar de knaap onderneemt zelf actie en brengt daarmee zichzelf en vele anderen in gevaar. Binnen de kortste keren staat het hele land in rep en roer.

Debuterend regisseur Dominique Standaert zorgt met zijn volledig in zwart-wit gefilmde prent Hop voor een primeur. Het gaat om de eerste Belgische film die met een digitale camera werd opgenomen. Een sublieme beeldkwaliteit is het gevolg. De grootste troef, de fotografie, wordt daarmee nog beter uitgespeeld. Standaert's beelden ogen ongelooflijk mooi en bewijzen dat het een knap idee geweest is deze film in zwart-wit te draaien.

Het scenario is echter vrij traditioneel opgebouwd en de relaties tussen de personages zijn té rechtlijnig. Zo zie je al van mijlenver aankomen dat het nog iets zal worden tussen Frans en Gerda, en de band tussen Frans en de jongen, groeit helemaal volgens het boekje . De enkele grappige scènes en de vergezochte actie wijzen op een te doorzichtige mix van spanning, romantiek, humor en avontuur. Een Vlaamse film blijft altijd dat grote publiek voor ogen houden.

Dat zorgt er voor dat Hop een weinig bijzondere film is, waarvan de stereotypische elementen vaak de indruk geven dat het een jeugdfilm is (de twee ambtenaren van de dienst vreemdelingenzaken lijken wel uit Jommeke gestapt). Het verhaal heeft weliswaar een naïef-charmant toontje, dat op zijn best wel eens poëtisch kan genoemd worden, maar grote vertelkunst is dit toch niet. Een cynicus zou dit mierzoete filmpje zelfs als onnozel kunnen bestempelen. En hoewel in de film vooral frans wordt gesproken, komt het typisch Vlaamse-film-gevoel toch steeds bovendrijven (de boerenwoning van Frans, inclusief wc-op-het-koertje!).

Die zwakheden tegenover de goeie acteurs en de knappe fotografie, maken van Hop maar net een geslaagde film, die zijn plaats in de Vlaamse filmgeschiedenis dus jammer genoeg alleen maar verdiend zal hebben omdat het een pionier is in de Vlaamse digitale cinema.