Hollywood Ending

Zullen we eens met een traditie breken? In de regel begint een recensie van een Woody Allen namelijk met een opsomming van de trade marks die je met haast apodictische zekerheid in zijn films ziet opduiken. Allen (geboren Allan Konigsberg) is bijvoorbeeld zo narcistisch dat we ervan overtuigd zijn dat hij zijn voornaam destijds naar achter heeft verhuisd om zichzelf onder het mom alphabetic order bovenaan te kunnen zetten in de starring-lijstjes. We houden zo nog een klein dozijn andere stijlkenmerken achter de hand maar uit recyclageoverwegingen zullen we die voor een keer achterwege laten... Mochten ze u als bij wonder toch onbekend zijn dan kan u er namelijk altijd de besprekingen van The Curse of the Jade Scorpion, Celebrity, Sweet And Lowdown en Small Time Crooks nog eens op naslaan.

Nochtans is het zeker niet zo dat het lijstje kenmerken niet van toepassing is op Hollywood Ending, de film waarmee Allen dit jaar het festival van Cannes opent. Het is nog steeds een typische recentere Woody Allen komedie geworden die wij doorgaans als 'aardig' ervaren, maar deze keer wel met twee nieuwe humorelementen, elk met een wisselend succes. Als eerste is dit een hoge dosis aan (insider)grappen over de filmindustrie, want Hollywood Ending speelt zich bijna volledig op en rond de filmset af. Allen werkte in Deconstructing Harry al eens op dit meta-niveau voor een erg grappige scène waarbij een acteur op de set plotseling soft wordt, maar daar stond dat nog grotendeels los van het verhaal.

Hier kruipt hij echter zelf in de huid van grote Manhattan-regisseur op de terugweg Val Waxman, een personage dat natuurlijk erg veel met de echte Woody gemeen heeft. Het verhaal begint wanneer Val aangeboden wordt om opnieuw een grote film te maken met een script dat hem werkelijk op het lijf geschreven is. Het is de instant come back waar hij al een tijd op zit te wachten en de kans wordt hem nota bene toegespeeld door zijn ex-vrouw Ellie (Téa Leoni), en de filmmaatschappij van haar kwal van een verloofde (Treat Williams).

Val gaat toch op het voorstel in en stelt met de grillen waarvoor hij bekend staat zijn cast en crew samen. Net voor de eerste draaidag echter wordt hij plotseling getroffen door een geval van psychosomatische blindheid. Geen dokter weet raad, maar zijn manager (een Mark Rydell met Mel Brooks allures) overtuigt hem ervan dat hij financieel te zeer aan de grond zit om voor zo'n detail met het project te kappen: "I can't direct the picture, I'm blind!" - "Have you seen some of the pictures out there?". Hier zit 'm eigenlijk de grote steek aan het adres van de filmindustrie, want ironisch genoeg blijken de studiobonzen veel gelukkiger met een Val Waxman die overal (letterlijk) blindelings mee akkoord gaat dan met de lastige perfectionist die hij ooit was.

Het uitgangspunt is met andere woorden een statement dat we wel kunnen smaken, maar helaas loopt het net op dat punt ook een beetje mis. Allen misgrijpt zich immers grotendeels aan de manier waarop hij de blindheid humoristisch uitwerkt. Zo heb je de slechts matig geslaagde kluns-botst-tegen-allerhande-rekwisieten slapstick (het tweede ongewone humoristische element), maar veel erger is de manier waarop hij aanhoudend een blinde neerzet die flagrant naast zijn gesprekspartner zit te staren. Het is eventjes grappig als het bij anderen zijn reputatie van verdwaasde kunstenaar bevestigt, maar verderop in de film - die trouwens iets korter had gemogen - wordt het ronduit vervelend. Hetzelfde geldt voor de iets te vaak opduikende woordspelingen genre "I'm sure he has a vision" of "He can do this material with his eyes closed".

Toch blijft het geheel nog vrij genietbaar, maar de film moet het dus vooral hebben van de klassieke Woody Allen elementen. Zo wordt de wrok die het hoofdpersonage tegenover zijn ex-vrouw koestert uiteraard voor een paar hilarische dialogen benut en de meeste andere oneliners zijn van hetzelfde niveau. Maar de parodie zelf is eigenlijk enkel in het eerste deel goed geslaagd - Waxmans Chinese cinematograaf is een schitterende knipoog naar Allens eigen medewerker Zhao Fei -, of het zouden dan de iets subtielere elementen ervan moeten zijn. Het personage Ed (George Hamilton) bijvoorbeeld, een topfiguur van de filmmaatschappij, maar eigenlijk kan je uit de hele film niet opmaken wat daar precies zijn functie is.

Zoals de titel al doet vermoeden wordt de Hollywood-persiflage tenslotte ook echt tot aan de Ending doorgedreven, maar niet voordat Allen in de ontknoping ook even de arty Europese film onderuit haalt. Ach, wij zijn altijd te vinden voor dit soort relativering, zelfs indien het een beetje gratuit is. Voorlopig kan ie zo weer even...

Bruno De Fraine Helemaal (niet) akkoord? Lees de