Hara-kiri: Death of a Samurai

Harakiri: een rituele zelfdoding door zich de buik open te snijden. Deze vorm van zelfmoord werd uitgeoefend in Japan door samurai en krijgsheren om schande te vermijden en een eervolle dood te sterven. Maar is dit wel zo’n waardige manier van sterven? Is de Bushido, de gedragscode van de samurai, eigenlijk wel zo eervol als ze doet uitschijnen? Deze vragen stelde Masaki Kobayashi zich in 1962 met zijn film Harakiri. En na ons zijn remake van 13 Assassins voor te schotelen, werpt ook Japans cultregisseur Takashi Miike zich op het onderwerp met een remake van Kobayashi’s klassieker: Hara-kiri: Death of a Samurai.

Het verhaal situeert zich in het feodale Japan van de 17e eeuw. Na de éénmaking van het land heerst er vrede onder de clans, waardoor veel samurai werkloos worden en in armoede vervallen. Op zoek naar een aalmoes, bluffen ze met harakiri aan het huis van een krijgsheer om een positie in dit huis of wat geld te bemachtigen. Zo komt ook de arme Hanshiro Tsugumo aankloppen bij een lokale krijgsheer met de vraag of hij daar een eervolle dood mag sterven. De huisbewaarder vertelt hem het verhaal van de jonge samurai Chijiiwa, die verplicht werd harakiri te plegen met zijn houten zwaard in een poging bluffers op deze manier af te schrikken. Wanneer Hanshiro de assistentie vraagt van de drie mannen die ‘hielpen’ bij deze zelfdoding, blijkt dat zij vermist zijn en komen Hanshiro’s ware intenties naar boven.

Miike’s remake volgt het verhaal van het origineel vrij trouw, en is net als deze een aanklacht tegen archaïsche tradities die de vooruitgang van een samenleving in een wurggreep kunnen leggen. Miike’s versie kent wel een meer humanistische invalshoek en hij speelt ook meer in op de emoties van de kijker. Zo breidt hij het verhaal Chijiiwa en zijn vrouw uit en voert hij enkele andere kunstgrepen uit om het verhaal meer emotioneel geladen te maken. De muziek, die soms net iets te Hollywoodiaans klinkt, speelt hierbij een belangrijke rol. Gelukkig is deze meer emotionele benadering een positieve toevoeging voor de film. Wat wel spijtig is, is dat Miike ervoor gekozen heeft om de drie indrukwekkende duels uit de originele film te vervangen door één kort gevecht.

Wat de remake en het origineel ook delen, is een onmiskenbare visuele flair

Wat de remake en het origineel ook delen, is een onmiskenbare visuele flair. De ene met een strakke zwart-wit fotografie, de andere met prachtige kleurencomposities. Net als bij 13 Assassins, hanteert Miike hier weer een serene cameravoering, waarbij hij statische shots afwisselt met elegante camerabewegingen. Het eindgevecht is opnieuw lekker kinetisch gemonteerd, en hij laat het bloed opvallend afwezig in deze film, buiten de zelfmoordscène van de jonge samurai.

Miike heeft er echter voor gekozen om te werken met een element dat haast al de visuele pracht teniet doet: 3D. Hij gooit gelukkig niet met allerhande voorwerpen naar de kijker, maar voor een drama als Hara-kiri biedt 3D absoluut geen meerwaarde. De paar scènes met dwarrelende sneeuwvlokjes of de rode esdoornbladeren zijn mooi, maar door de toevoeging van deze technologie wordt het beeld veel te donker en verdwijnen de prachtige kleuren (en dus ook deels de prachtige cinematografie). Bovendien blijken niet alle scènes in 3D te zijn en gaat het duidelijk om een geval van post-productie, waarschijnlijk om commerciële redenen. Voor de 3D versie mag u dus gerust één ster aftrekken van de score.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de