Halloween

Pompoengezichtjes, trick or treat, verkleedfeestjes. Nu Halloween, Amerika?s jaarlijkse angstfeest, ook Europa bedreigt met gebruiken en merchandising, worden wij pas echt bang. Ondanks de pompoendrek en popcornangst blijft het evenement echter de universele fascinatie voor doodsangst onderlijnen. En daar pikte ook John Carpenter in 1978 op in. Zijn lowbudget-film Halloween staat geboekstaafd als de eerste slasherfilm, een genre waarin gevarieerd wordt op de gemaskerde-killer-jaagt-op-jonge-gillers-formule. Centraal stond Laurie Strode, een maagdelijke babysitter, geplaagd door de psychopathische moordenaar Michael Meyers. De film werd een onverwachte hit en gaf aanleiding tot een eindeloze reeks sequels. In bange tijden recycleert Amerika immers niet enkel pompoenen van vorig jaar, maar ook klassiekers van vroeger.

Met deze Halloween keert cultregisseur Rob Zombie terug naar de originele film. Het resultaat is een nieuwe versie, eerder dan een remake. Niet Laurie Strode, maar Michael Meyers staat centraal.

In het eerste deel krijgen we een beeld van de jeugd van de gemaskerde psychopaat, een gore, luide, agressieve omgeving. Hoewel het geven van een psychologische achtergrond van een van de meest mysterieuze killers uit de filmgeschiedenis vooral erg fout is (zie ook al Hannibal Rising), bezit Zombie toch de talenten om zijn publiek mee te slepen. Met zijn vorige, The Devil?s Rejects, bewees hij al brutaliteit te kunnen combineren met sympathie. In het eerste deel van Halloween doet hij dit met meer ernst over. Het tweede deel is misschien wel even fout, maar compleet anders van toon. Dit slasher-gedeelte is exploitatie ten top, met de zorgvuldige afhandeling van de genreconventies (voor een handleiding, zie Scream). Zo gaat de brother met het hiphoptaalgebruik er eerst aan, en volgen de seksueel actieve, alcoholconsumerende tieners. En de maagd? Die blijft leven.

Fans van de oorspronkelijke film zullen vast gruwen van de verkrachting van het origineel. Geen afstandelijke shots of mysterieuze dreiging, maar wel agressieve camerabewegingen en exploitatie van psychologie, seks en geweld. Geen coole Jamie Lee Curtis, maar wel irritante tienermeisjes, wiens dood nooit te vroeg komt. Maar de selecte groep die de moeite wil doen Halloween anno 1978 te vergeten, beleeft anno 2007 misschien een avond van bloeddorst, angst en gelach.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de