Hagazussa: A Heathen's Curse

Het horror genre lijkt de laatste jaren een renaissance te beleven. Want voor elke Paranormal Activity en Annabelle, is er een film die ons cinefiele hartje sneller doet slaan. Een mooi voorbeeld hiervan is The VVitch: A New-England Folktale van Robert Eggers. Op Offscreen konden we dit jaar het Europese antwoord op deze film ontdekken: het bezwerende Hagazussa: A Heathen’s Curse.

Hagazussa (een oud-Germaanse term voor heks) speelt zich af in de 15^de eeuw ergens in de Oostenrijkse Alpen. Hier maken we kennis met Albrun en haar moeder, die beiden verstoten worden door het dorp omdat ze denken dat het heksen zijn. Wanneer haar moeder sterft door de pest, komt Albrun er alleen voor te staan. Twintig jaar later woont Albrun nu zelf als alleenstaande moeder in haar ouderlijk huis en probeert ze te overleven als geitenherder. Ze wordt echter nog steeds gepest en verstoten door de dropsbewoners en zelf de enige vrouw die haar bevriendt, blijkt nefaste bedoelingen te hebben.

De film schetst vooral de neerwaartse spiraal waarin Albrun terechtkomt als gevolg van de paranoia en massahysterie die heerste in die periode. Ambiguïteit speelt hierbij een belangrijke rol want het is nooit duidelijk in welke mate de duistere krachten zich daadwerkelijk manifesteren of het hersenspinsels zijn van Albrun als gevolg van de opgelopen trauma’s. Hoe dan ook leidt het tot een gruwelijke daad waarvan je als kijker perplex zal staan.

Meditatieve slow-burner over hekserij en paranoia

Net als The VVitch, moet Hagazussa het vooral hebben van zijn onheilspellende sfeer en trage opbouw. Regisseur Feigelfeld gaat hier zelfs nog een stapje verder in en vertelt zijn verhaal met een minimum aan dialogen, lange meditatieve takes en een dreunende, monotone soundtrack van de Griekse groep MMMD. Vooral deze soundtrack draagt bij aan een onderdrukkende en bovennatuurlijke sfeer. Verder vormt het ruige en desolate karakter van de Oosterijkse Alpen het ideale decors voor deze duistere fabel.

De gehanteerde film- en vertelstijl brengen ook wel enkele nadelen met zich mee. Zo is de film door zijn minimalisme en eerder lichte plot moeilijk doorgrondbaar. Ook duren enkele scènes langer dan gewenst, waardoor enige verveling bij momenten kan toeslaan. Toch blijft de film tot op het einde boeien dankzij de visuele pracht en enkele spraakmakende momenten, waaronder de groteske finale. Hoewel Hagazussa: A Heathen’s Curse zeker geen film is die iedereen zal aanspreken, is het een opmerkelijk debuut voor de jonge Oostenrijke regisseur, voor wie dit trouwens zijn afstudeerproject is!

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de