Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson

Alex Gibney, regisseur van zeer gesmaakte documentaires als Enron: The Smartest Guys in the Room en oscarwinnaar Taxi to the Dark Side, brengt in zijn laatste documentaire hommage aan Hunter Thompson, de legendarische schrijver/journalist die alle hedonistische excessen van de jaren zestig op gebied van seks, drugs en vrouwen in zich verenigde. Met een fervente aanhang in cult-milieus werd hij vooral bekend bij het grote publiek dankzij Terry Gilliam?s verfilming van zijn roman Fear and Loathing in Las Vegas. Johnny Depp die in deze film op sublieme wijze gestalte geeft aan Thompson treedt in Gibney?s docu overigens ook op als vertelstem.

Als journalist maakte Thompson voor het eerst furore met zijn reportage over de Hell?s Angels waarvoor hij een jaar lang met de beruchte bende mee toerde; tot hij letterlijk in het hol van de leeuw terechtkwam. Voor New York Times Magazine schreef hij, vlak voor de Summer of Love echt losbrak, een in-depth stuk over de linkse hippie en beatniks milieus in het San Francisco van weleer.

Eind jaren zestig begon hij voor het pas opgerichte blad Rolling Stone te werken. Eén van de eerste stukken die hij voor hen schreef, The battle of Aspen, was een verslag van zijn eigen ?Freak Power? campagne om sheriff te worden in Aspen, Colorado in 1970. Dit ligt volop in de lijn van Thompson?s eigenzinnige journalistieke stijl, die hij 'gonzo-journalism', doopte, doordrongen van inktzwarte humor en wars van journalistieke normen over objectiviteit en neutraliteit. Volgens Thompson moet de reporter niet observeren maar midden in de actie staan. Hij schreef zijn stukken vaak vanuit de ik-persoon, of gebruikte zijn alter ego Raoul Duke als verteller en was niet vies van enige overdrijving waar het hem uitkwam. De combinatie van zijn anti-autoritaire houding en laidback attitude maakte hem tot de terreur van elke eindredacteur. Over zijn onkunde om met faxmachines en later de computer om te gaan, doen talloze anekdotes de ronde die al even spectaculair zijn als zijn capaciteit om gigantische hoeveelheden drank en drugs tot zich te nemen.

Maar Gibney?s docu wil Thompson ook als een belangrijk politiek schrijver naar voren schuiven, die sterk geloofde in de fragiele utopieën van de jaren zestig. Hij paste zijn new journalism-tactieken evenzeer toe in politieke stukken en stak zijn partijdigheid nooit onder stoelen of banken. Zo bracht hij met zijn relaas van de presidentiële campagne van 1972, één van de Democratische tegenkandidaten van zijn favoriet George McGovern ten val met het absurde gerucht dat deze verslaafd zou zijn aan een mysterieuze Braziliaanse drug. Hij droeg ook een grondige haat tegen Richard Nixon die hij omschreef als ?"A walking embarrassment to the human race,? en was in de jaren zeventig een fervent aanhanger van Jimmy Carter.

Gibney toont ook hoe Thompson door de waas van de roem en zijn excessief en langdurig drugsgebruik zichzelf gaandeweg verliest en de grens met zijn alter ego Raoul Duke steeds vager wordt. Ook zijn liefde voor geweren neemt obsessionele proporties aan. Tot hij zichzelf in 2005 op 67-jarige leeftijd een kogel door het hoofd jaagt.

Met zo?n kleurrijk figuur en de woelige periode van de jaren zestig en zeventig als achtergrond kan je als filmmaker al niet veel misdoen. Voeg daar nog een leuke soundtrack, massa?s originele footage en interviews met naasten, vrienden en ex-collega?s aan toe waaronder heel wat bekende koppen en het kan niet meer stuk. Gibney levert dan ook een boeiende en entertainende docu af die tegelijk als portret en als tijdsbeeld werkt. In de lijn van gonzo ligt zijn eigen bewondering en achterliggend betoog er vingerdik op maar dat stoort allerminst.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de