Goldfish Game

Genre: Experimenteel | Duur: 1u45 | 2002 | Release: 1 Januari 2002 | Land: België | Regie: Jan Lauwers | Cast: Grace Ellen Barkey, Anneke Bonnema, Timothy Couchman, Dick Crane, Viviane De Muynck | Producent: Peter Missotten

Eén van de regisseurs van The Cutting, een experimentele Vlaamse film die een jaar eerder op het filmfestival van Gent op gemengde reacties onthaald werd, functioneerde als producer van Goldfish Game. Opnieuw een erg ongewone film, maar stukken rechtlijniger dan The Cutting, dat is zeker.

Op een gezellig landhuis vertoeven de leden van een familie met nog enkele vrienden en personeelsleden. Ze bereiden een feest voor om afscheid te nemen van Lena, de dochter die om gezondheidsredenen naar het buitenland trekt. Het zoontje van de twee Aziatische bedienden zorgt voor wat leven in de ietwat uiteengevallen familie, en doet dat o.a. met het 'goldfish game', waarbij een houten vis in het zwembad wordt gegooid en alle deelnemers zich zo snel mogelijk moeten uitkleden om daarna in het zwembad te duiken om de vis te pakken te krijgen. De komst van een ongenode gast, een internationale politieman, verstoort de schijnbare harmonie. Harry, Lena's man blijkt een mysterieus verleden te hebben waarbij de twee bedienden een voorname rol speelden. Een gruwelijke waarheid dreigt aan het licht te komen, maar iedereen stelt zich beschermend op tegenover het tweetal en de avond zou wel eens dramatisch kunnen aflopen.

Met een resem ongewone personages, waartussen de relaties maar met mondjesmaat duidelijk worden gemaakt, en een originele setting, weet regisseur Jan Lauwers de nieuwsgierigheid van het publiek te trekken. De aandacht blijft vastgehouden, want de verwikkelingen blijven vrij boeiend, hoewel de motieven van de personages eigenlijk onduidelijk zijn. Na het dramatische einde, vraag je je wel af waar dit nu eigenlijk over ging, maar je blijkft ook niet compleet onbevredigd achter. 

Wat er dan eigenlijk hapert aan Goldfish Game is het gevoel dat je niet naar een geheel professionele productie kijkt. De film is met een videocamera gemaakt, en dat zie je wel. De acteurs komen erg professioneel over, maar je kunt je toch niet van de indruk ontdoen dat je een toneelstuk bekijkt. Het is ook een mysterie waarom de film engels gesproken is. De nationaliteit van de personages (noch van de acteurs) kennen we niet, maar minstens de helft van hen draagt een (al dan niet Vlaams) accent, en dat stoort.

Goldfish Game verdient dus wel onze interesse, en mag beslist geen mislukking genoemd worden. De makers hebben wellicht exact bereikt wat ze wilden, maar om een breed publiek te bereiken, is een steviger verhaal en een groter budget nodig.