Genova

De veelfilmer Michael Winterbottom heeft de voorbije jaren even vaak zijn kruit verschoten aan halfbakken ideetjes als aan bescheiden parels. Constant is zijn oeuvre allesbehalve. De kwaliteit gaat wel eens ten koste van de kwantiteit. Maar van op veilig spelen, beticht je de Britse kameleon zeker niet. Met Genova levert de man opnieuw een aardig drama af, maar het is zeker geen morele uppercut geworden.

Na zijn twee vorige films, Road to Guantanamo en A Mighty Heart, houdt de filmmaker zich ditmaal ver verwijderd van enige politieke polemiek. De fantastische openingsscène van Genova zet meteen de toon: tijdens een betekenisloos spelletje in de wagen verliest Marianna de controle over het stuur. Het ongeluk wordt haar fataal en haar jongste dochter raakt opgezadeld met een diep schuldgevoel. Om de leemte na de dood van zijn vrouw op te vullen, neemt vader Joe een job aan als docent in een universiteit in de Italiaanse Genova. Samen met zijn twee dochters probeert hij de draad opnieuw op te pakken en zich goedschiks aan te passen aan zijn nieuwe levenssituatie.

Net zoals Nicolas Roeg in Don't look Now Venetië uit al haar poriën deed ademen, zo probeert Winterbottom de havenstad Genova te schetsen als een personage. De nauwe straatjes zijn als aders en een pittoresk marktplein lijkt op een pulserende hartkamer. De claustrofobische shots langs de smalle steegjes zorgen voor een onbehaaglijke atmosfeer, maar Genova is vooral een metafoor voor nieuwe kansen. Zo ontluikt Kelly's seksualiteit en vader Joe raakt in de ban van een van zijn jonge studentes. Mary ziet de geest van haar moeder door de Italiaanse steegjes waren, maar gelukkig sluit de regisseur geen compromissen. Net wanneer je denkt dat Genova een goedkope horrorthriller gaat worden, trekt hij de teugels weer aan en ontpopt de film zich als een serene karakterstudie over een gezin dat een zwaar verlies draagt.

De nieuwste van Winterbottom is kaf noch koren.

Op technisch vlak scoort Genova minder punten. Je ziet aan de onderbelichte shots en de soms wat knullige camerabewegingen dat Winterbottom met zijn hoofd al bij zijn drie volgende projecten zit. Gelukkig staan de hoofdacteurs zeer goed te acteren. Vooral Willa Holland (de stiefdochter van regisseur Brian DePalma) en Perla Haney-Jardine zijn revelaties als Joe's dochters.

De nieuwste van Winterbottom is uiteindelijk kaf noch koren, een sober filmpje dat net niet blijft hangen, maar toch weet te verrassen omwille van zijn broeierige atmosfeer. Wederom een Winterbottom volgens vast recept.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de