Frit Fald

Genre: Drama | Duur: 1u33 | 2011 | Release: 1 Januari 2011 | Land: Denemarken | Regie: Heidi Marie Faisst | Cast: Frederikke Dahl Hansen, Anne Sofie Espersen, Dar Salim, David Dencik, Kirsten Olesen | Scenarist: Heidi Marie Faisst

Een Deens familiedrama, dat roept niet alleen heerlijke, bitterzoete herinneringen op aan menig extatisch moment in een donkere filmzaal, dat schept net daarom ook heel hoge verwachtingen. En als je de plotlijn in vogelvlucht leest, ben je helemaal nieuwsgierig.

Louise (Hansen) is een 14-jarige kloeke dame die bij haar grootouders inwoont en een liefje heeft. Ze heeft twee boezemvriendinnen en een moeder die in de gevangenis zit voor drugshandel. Op een mooie herfstdag komt mama vrij en proberen beiden het contact te herstellen. Dit tot afgrijnzen van de grootmoeder. En soms ook wel van moederlief.

Visueel is Frit Fald geschoeid op de leest van de huidige ADHD-generatie: de klankband is regelmatig stevig verstoord, tekst wordt op het scherm geschreven terwijl er ook gesproken wordt, de montage verloopt aan een bij wijlen verschroeiend tempo. Haast anachronistisch snel zelfs, zeker aangezien de zogenaamde "videoclip"-stijl toch al even uit de mode is - zo ongeveer al sinds MTV en VH1 geen clips meer uitzenden.

De beelden worden zeer regelmatig overmatig verzadigd door natuurlijk en kunstmatig licht zodat je je soms in een goedkope familievideo waant. Dat verhoogt godzijdank de betrokkenheid bij de personages. Want de toch wel wat vergezochte plot (drugsverslaving, pedofilie, jeugdliefde, misdaad en pedagogiek in de blender gegooid) maakt het gegeven niet altijd even makkelijk verteerbaar.

Centraal staat wel een extreem herkenbaar thema: de relatie tussen moeder en dochter - hoe verdraaid en wereldvreemd ze dan ook zijn moge. De verkenning daarvan worstelt met de premisse van het raamverhaal, maar kan op bepaalde momenten toch leiden tot een extreem confronterende houding. Ben je als moeder eigenlijk wel verplicht je kind graag te zien? Primeert je eigen overlevingsinstinct soms? Zeker als je eigen strijd om niet ten onder te gaan al allesbehalve vlekkeloos verloopt. En ook: moet een kind sowieso opkijken naar zijn ouders? Of heeft het het recht om dat te weigeren? Kan een kind het zichzelf toelaten om de logische verplichting om zijn ouders te respecteren naast zich neerleggen?

Frit Faldkan zeker dienen als voedingsbodem voor heel wat interessante discussies rond kind-ouder-verhoudingen, maatschappelijke implicaties van het evidente opvoedmodel en kinderen die al te snel willen denken dat ze volwassen zijn of soms verplicht worden dat in ras tempo te worden. Als film grijpt het echter niet echt naar de keel - daarvoor zijn er iets te veel clichématige benaderingen en is de verhaallijn, ondanks de wat vergezochte premisse, toch wat gewoontjes.