Foxcatcher

Dat regisseur Bennet Miller graag de ziel van Amerika blootlegt aan de hand van opmerkelijke levensverhalen, bewees hij al met Capote en Moneyball. Deze lijn lijkt hij verder te zetten met Foxcatcher, een waargebeurde film over de vreemde relatie tussen een excentrieke miljonair en twee worstelende broers, die als antithese kan dienen voor typische sportfilms waarin de underdog tot kampioen uitgroeit.

Centraal staat Mark Schultz, een worstelaar die samen met zijn broer David olympisch kampioen was in de jaren tachtig. Zij worden uitgenodigd door John E. Du Pont, een miljonair die ervan droomt om een kampioensteam te trainen op zijn familiedomein, dat hij heeft omgedoopt tot Foxcatcher Farm. In eerste instantie hapt enkel Mark toe en lijkt alles goed te gaan. Maar wanneer Mark ontspoort en John kost wat kost David erbij betrekt, lopen de spanningen tussen de drie heren hoog op.

Naast een sterke bijrol van Mark Ruffalo, biedt Foxcatcher zowel Steve Carell als Channing Tatum de kans een heel andere kant van zichzelf te tonen. Beiden spelen hun rol met een opmerkelijke intensiteit. Carell, vooral bekend voor komische vertolkingen, ondergaat een ware metamorfose en is haast onherkenbaar achter de lagen make-up en de vreemde maniërismen van de creepy maar tegelijkertijd triestige Du Pont, wiens gedrevenheid voortvloeit uit een combinatie van onderdrukte homoseksualiteit, grootsheidswaanzin, patriotisme, een gevoel van eenzaamheid en een drang naar erkenning. Zijn eigenaardigheden zorgen voor enkele meesterlijke dialogen tussen hem en de twee broers, maar evenzeer met zijn moeder die een cruciale rol speelt in het verklaren van Du Ponts motieven.

Uiteindelijk zijn de stille momenten in de film het meest veelzeggend, wanneer de personages elkaar en zichzelf stilzwijgend observeren en je je afvraagt wat er in hun hoofd omgaat. Niet verwonderlijk dat Miller frequent hun blikken vat. Maar de camera zit ook vaak op de huid van de personages, waarmee het sterk lichamelijke van het worstelen benadrukt wordt. Miller geeft die scènes ook een bepaalde energie mee die niet ontstaat door een flashy montage maar door long takes en close-ups die de intensiteit langzaam opbouwen.

Foxcatcher biedt zowel Steve Carell als Channing Tatum de kans een heel andere kant van zichzelf te tonen

Bovendien weet Miller het dreigende en grimmige karakter van de film mooi te vatten door het gebruik van schaduwen en door kleuren te onttrekken aan de film. Rood, wit en blauw blijven nadrukkelijk aanwezig - hint, hint - , aangevuld met het geel van het Foxcatcherteam. Met zijn overdachte ensceneringen vindt Miller zo aansluiting bij het neoclassisme van PT Anderson en J.C. Chandor en wordt nogmaals bevestigd dat hij alle bekroningen waard is. Foxcatcher werd overigens genomineerd voor 5 Oscars, waaronder Beste Regie en Beste Scenario.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de