The Forbidden Room

Een film van Guy Maddin probeer je niet te begrijpen, maar dien je te ervaren als ware het een koortsdroom ontsproten uit de geniale geest van een krankzinnige. De regisseur van films als Brand Upon the Brain, The Saddest Music in the World en Keyhole interesseert zich immers niet zozeer in het vertellen van verhalen, dan wel in het verkennen van wat je met het medium film allemaal kan doen. Zijn nieuwste film The Forbidden Room is dan ook opnieuw een vormelijk experiment van de bovenste plank.

Dit experiment begon met een opdracht waar Guy Maddin samen met zijn assistent Evan Johnson aan werkte om een reeks kortfilms te maken die een poging waren tot de reconstructie van enkele bestaande, maar verloren gewaande films van voor 1940. Dit aan de hand van recensies, scripts of ander bronmateriaal. Maddin kreeg vervolgens het idee om een langspeelfilm te maken door deze kortfilms te hermonteren tot iets wat een min of meer samenhangende verhaallijn heeft. Het resultaat is even fascinerend als “onbedoeld” grappig.

Het verhaal uit de doeken proberen te doen is onbegonnen werk, maar toch schetsen we graag de opzet. De film opent met een instructievideo waarin een oudere man in een badjas uitlegt hoe je een bad neemt. Wanneer de camera in het bad duikt, komen we terecht in een duikboot waarvan de bemanning langzaam zonder lucht komt te zitten. Plots verschijnt uit het niets een houthakker die vertelt dat hij zijn geliefde Margot probeerde te redden uit de handen van een bende holbewoners. Margot zelf ontsnapt elke nacht via dromen, zoals één waarbij ze als een danseres en bloemenmeisje werkt in een nachtclub. In die club zingt op een geven moment iemand een lied, dat in de film verbeeld wordt, over een man geobsedeerd door vrouwelijke achterwerken en die in de hoop te genezen stukjes van zijn hersenen laat verwijderen. U volgt nog?

Wie hoopte op een duidelijke en rechtlijnige verhaallijn is bij Maddin duidelijk aan het verkeerde adres. Met The Forbidden Room heeft hij een soort metafilm gemaakt waarmee hij de grenzen aftast van de raamvertelling. Dacht je dat Inception al ingewikkeld was met zijn ‘droom in droom’-logica, dan zal je aan deze filmische matroesjka een vette kluif hebben. De spielerei wordt ook op visueel vlak doorgetrokken, waarbij Maddins nerveuze filmstijl wordt gecombineerd met een esthetiek die teruggrijpt naar de beginjaren van de cinema. Denk hierbij aan monochrome kleurenfilters, tussentitels, het overduidelijk gebruik van decors en miniaturen en zelfs campy acteerwerk en beschadigde of vervormde pellicule om het geheel af te maken.

Een metafilm waarmee Maddin de grenzen aftast van de raamvertelling

Na een tijdje ontstaat er wel enige vermoeidheid bij de kijker door de zintuiglijke overdaad en de lange speelduur van de film. Enkele van de subplots halverwege de film zijn minder interessant en hadden gerust achterwege kunnen worden gelaten. Gelukkig duurt dit dipje niet te lang en keren we stapsgewijs terug doorheen de raamvertellingen om te eindigen met een finale waarbij de eindes van alle verhalen op speelse wijze samenkomen.

The Forbidden Room werd vertoond op het Offscreen filmfestival en zal in mei hernomen worden voor een achttal vertoningen in Cinema Nova.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de