First Cow

Genre: Drama | Duur: 2u01 | 2019 | Release: 28 Juli 2021 | Land: VS | Regie: Kelly Reichardt | Cast: John Magaro, Orion Lee, Toby Jones, Ewen Bremner, Scott Shepherd, Lily Gladstone

Kelly Reichardt maakt geen films voor iedereen, maar profileerde zich doorheen de jaren als een echte vertegenwoordiger van de Amerikaanse auteurcinema. Films als Old Joy, Wendy and Lucy, Meek's Cutoff en Certain Women kennen geen geavanceerde plot, maar vormen eerder studies van menselijk gedrag in niet eens erg bijzondere omstandigheden. Ook het kleine juweeltje First Cow sluit aan bij dat rijtje. 

We bevinden ons, zoals wel vaker bij Reichardtfilms, in Oregon, dit keer in een tijd waarin pelsjagers en andere gelukzoekers nog sterk afhankelijk waren van hen omringende, ruwe natuur. De jonge kok Cookie en de Chinese migrant King-Lu vormen een harmonieuze vriendschap die uitgroeit tot een onderneming. Maar voor het lekkere gebak dat Cookie voor ogen heeft, is melk nodig en in de hele streek is maar één koe te vinden. 

Het zacht sluimerende maar lichtjes bezwerende First Cow is een gelaagde vertelling. Onder de ogenschijnlijk eenvoudige plot over twee vrienden die optimistisch een bestaan trachten op te bouwen, broeien thema's als zelfverwezenlijking en groei - of moeten we zeggen: kapitalisme en ondernemerschap?  - hier beschouwd als iets organisch groeiend, een uit de natuur voortkomend menselijk handelen dat de voorloper vormt van The American Dream. De protagonisten, twee kwetsbare, goedmoedige zielen, zijn echter tegelijk schalkse profiteurs en hun nachtelijke acties tarten het noodlot.

Dit wedervaren wordt met veel precisie geschetst. De details in authentiek aanvoelende sets en kostuums, de knappe observaties, de mooie vertolkingen, ... alles draagt bij aan een doorleefd drama. De protagonisten leven zonder luxe, in modder en stof, maar omgeven door een natuurpracht die Reichardt en vaste DOP Christopher Blauvelt in beeld brengen met ongelooflijke kleurschakerlngen en lichtnuances. Je voelt de natte grond, je proeft de paddenstoelen, je ervaart de beschutting van de varens, je smaakt de koekjes.

Het kaderverhaal - een jonge vrouw vindt in het heden twee skeletten in een bos - zorgt voor een aanvaardende kijk op de vergankelijkheid van alles. Met een zekere spijt en het besef dat alles immens relatief is, neem je afscheid van de personages.