Finders Keepers

Genre: documentaire | Duur: 1u22 | 2015 | Release: 4 Mei 2016 | Land: VS | Regie: Bryan Carberry, Clay Tweel | Cast:

Ooit al afgevraagd of je na een amputatie je lichaamsdeel mee naar huis mag nemen? John Wood kreeg alvast toestemming nadat hij in een fataal vliegtuigongeval niet alleen zijn been verloor, maar ook zijn eigen vader. Hierdoor kreeg zijn geamputeerd been meteen een emotionele waarde en als aandenken aan zijn vader besloot hij het dan maar bij te houden. Deze keuze bracht echter nogal wat praktische problemen met zich mee. Door een samenloop van omstandigheden geraakte hij het been uiteindelijk kwijt aan de schrootverzamelaar Shannon Whisnant. Deze opportunistische en mediageile redneck vond het been terug in een BBQ – oh ironie! – en zag zijn kans schoon om er zijn 5 minutes of fame mee te verdienen. Wanneer het nieuws zich als een lopend vuurtje verspreidt,  besluit John zijn been terug te claimen. Kan u nog volgen?  

Dit compleet van de pot gerukte verhaal, dat in 2007 het wereldnieuws haalde, lijkt haast uit de hoofden van de Coen broertjes geplukt. Regisseurs Bryan Carberry en Clay Tweel laten beide heren elk hun versie van de feiten navertellen. Zo wordt het duidelijk dat John en Shannon meer aan elkaar gewaagd zijn dan ze zelf zouden willen toegeven. Allebei blijken ze in werkelijkheid gekwelde figuren te zijn die om verschillende redenen hopeloos op zoek zijn naar erkenning. Terwijl hun geliefden lijdzaam toekijken, trekken ze als een bekvechtende tandem van de ene realityshow naar de andere. Dat ze zich daarbij volstrekt belachelijk maken, lijkt hen geenszins te storen. Het is dan ook onmogelijk om heel dit rariteitenkabinet zonder plaatsvervangende schaamte te aanschouwen.

De opstapeling van absurde wendingen doet vermoeden dat dit stereotiep fenomeen zich uitsluitend in de zwaarlijvige onderbuik van het voorstedelijk Amerika kan afspelen. Door zodanig te focussen op de idiotie van dit ergerlijke duo, dreigt Finders Keepers echter af te drijven naar oppervlakkige uitlachtelevisie. Wanneer een poging wordt ondernomen om de tragiek van John en Shannon te onthullen, is het moeilijk om nog echt sympathie voor hen te voelen. Vooral het overdadig gebruik van muziek komt als een gemakzuchtige manier over om de kijker emotioneel te manipuleren. Hoe onwaarschijnlijk dit relaas ook is, lijkt de evenwichtsoefening tussen satire en human interest niet helemaal geslaagd.