Fantastic Four

Superman, Batman, Spiderman, Daredevil, Elektra, X-Men: het rijtje comicbook verfilmingen van Hollywood oogt eindeloos. Sommige van die filmische adaptaties zijn regelrechte stilistische pareltjes, genre Sin City of de openingssequentie van Blade. Anderen, zoals Superman verwerden mettertijd tot camp. Sommige zijn ronduit slecht of onbedoeld lachwekkend: zie de mislukte testosteron van Ben Affleck in Daredevil. Beloftevolle regisseurs beten hun tanden stuk op stripverfilmingen, zoals Bryan "Usual Suspects" Singer en zijn X-Men. Anderen wisten hun talent te vrijwaren tegen de commercie (Christopher Nolan en zijn sublieme Batman Begins). Eén ding hebben al deze marvel comicfiguren echter gemeen: ze stammen allemaal af van The Fantastic Four, zeg maar de vier oerversies van het latere legioen superhelden.

Comic books zijn, even goed als Andy Warhols popart, filmsterren als James Dean en Marilyn Monroe, Route 66 of Mc Donalds iconen van de Amerikaanse cultuur pur sang, symbolen van the American Dream. Wat ons betreft vormt het kwartet van The Fantastic Four de Grand Cru onder de verzameling helden in nauwsluitende pakjes. Ze vormen een intrigerende combinatie van tristesse, brute kracht, wanhoop, vertwijfeling, kameraadschap, liefde en een gezonde shot humor. Niet voor niets leest Tobey Maguire in het begin van Ang Lee's The Ice Storm het debuutnummer van The Fantastic Four.

Wij, opgegroeid met comics via een negen jaar oudere verzamelmaniak van een broer, hielden ons hart vast toen bleek dat Tim Story achter de camera's zou plaatsnemen. De man is immers verantwoordelijk voor het hersenverlammend slechte Taxi 2. En na één week onttroonde Fantastic Four al War of the Worlds aan de Amerikaanse boxoffice. Ook dat voorspelde niet veel goeds: in de zomer zetten de meeste Amerikaanse filmbezoekers hun hersenen immers op sterk water. En, vraagt u nu. Is Fantastic Four te mijden als een dolle koe? Even het verhaal.

Professor Reed Richards klopt aan bij een steenrijke jeugdvriend. Bedoeling is dat die een ruimtereis financiert om een radioactieve wolk te bestuderen. In het ruimtestation zijn de schilden echter niet bestand tegen de straling. Richards, zijn vriend Ben, zijn ex Sue en Sues broer Johnny krijgen een flinke dosis straling binnen. Eenmaal terug op aarde ontdekken de vier al snel dat ze over buitengewone gaven beschikken, iets wat ze allemaal verschillend verwerken. Johnny wil, als the Human Torch zoveel mogelijk meisjes versieren, terwijl Ben, veranderd in The Thing: een logge, stenen kolos, zo snel mogelijk terug normaal wil worden. Terwijl Richards en Sue koortsachtig naar een middel zoeken om Ben terug normaal te krijgen, ontdekt Richards jeugdvriend dat zijn huid langzaam in metaal verandert. Dokter Doom is geboren.

Verhaaltechnisch heeft the Fantastic Four weinig om het lijf. Het beginstuk vormt een adequate, eigentijdse versie van het eerste nummer in de stripreeks, dat wel. Maar na een spectaculair gefilmde reddingsactie op The Brooklyn Bridge, waar de vier voor het eerst hun krachten ontdekken, verliest regisseur Story veel kostbare tijd door de vier in een laboratorium naar een oplossing te laten zoeken. De psychologische karaktertekening is dan weer wel je van het, niet iets wat je zou verwachten van een blockbuster. De weltschmerz van Ben, 's mans Laurel en Hardy-achtige relatie met Johnny, Richards en Sue die nog steeds veel voor elkaar voelen?Story brengt het allemaal even fijnzinnig in beeld, als was hij een impressionistische schilder.

Jammer toch dat we tot aan de incarnatie van antagonist Dokter Doom, rijkelijk laat in de film, moeten wachten voor de spanningsboog terug op peil staat. Anderzijds is dit een verademing, wij herinneren ons nog steeds de Batmans van Joel Schumacher waar je, als een duiker op koolstofmonoxide, snakte naar zuurstof, naar een rustpunt.

Jessica Alba ziet er, net als in Sin City, fantastisch uit als Sue Storm, maar de revelatie van Fantastic Four vormt toch Chris Evans als de non-conformistische Johnny the Torch. Evans, eerder al goed op dreef in Cellular, zet de eeuwig grappende Johnny neer als een tweede huid, alsof hij met hetzelfde gemak in zijn personage duikt als dat hij een favoriet paar schoenen aantrekt. De chemie tussen Ben (Michael Chiklis, iemand?) en Torch spat van het scherm. Bovendien zijn de scenaristen erin geslaagd de interventies van Torch echt grappig te maken, getuige de vele lachexplosies in de zaal.

Conclusie? Voor iedereen die al gehuiverd heeft bij War of the Worlds, genoten heeft van Batman Begins en met zijn bloedjes van kinderen naar Charlie and the Chocolate Factory is geweest, is dit de ideale vakantieprent. Vergis u niet, de drie bovengenoemde films zijn fundamenteler, hebben meer grundlichkeit. Fantastic Four kijkt lekker weg als een zomers briesje, een mooi meisje in een bikinitopje, of een cornetto met vier smaken. Gaan zien die handel!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de