The Fall

Filmkindjes, ze zijn een fenomeen op zich. Meestal zijn ze verdacht slim (In America), overdreven creatief (Home Alone) of uitgespeeld lief (Jerry Maguire). Daarmee leggen ze vaak de blinde vlekken van de filmmakers bloot: filmkindjes zijn geen weerspiegeling van echte kindjes, maar gebruiksvoorwerpen die de plot vooruit helpen, een contrasteffect dienen of het publiek simpelweg ?oooh? doen zeggen. Maar waar zijn dan de niet-filmkindjes, degene die nonsens uitkramen, die wreed kunnen zijn, naïef en beïnvloedbaar?

In The Fall, zo blijkt. Centraal staat Alexandria, een vijfjarig meisje dat in een ziekenhuis in Los Angeles is opgenomen in het begin van de 20ste eeuw. Het meisje ontmoet er Roy, een stuntman uit Hollywood, die tijdens de job een zware val deed. Om de tijd te doden, brengt Alexandria haar tijd door met Roy. Hij vertelt haar het epische verhaal over vijf helden die samen wraak willen nemen op de wreedaardige gouverneur Odius. Naarmate het verhaal verdergaat en Roys pijnen verergeren, begint hij het meisje te chanteren: zij moet voor hem medicijnen stelen in ruil voor het vervolg van zijn verhaal.

Regisseur van The Fall is Tarsem Singh, die in 2000 opviel met The Cell door niet enkel te bewijzen dat Jennifer Lopez ook in goeie films kan spelen, maar vooral door zijn visuele talent. Ook in The Fall creëert Tarsem een waanzinnig universum, deze keer met archetypische helden en kleurrijke slagvelden. Toch heeft hij zichzelf geen concurrentie aangedaan: The Fall is visueel een stuk minder indrukwekkend dan The Cell. En helaas kan het verhaal dat niet compenseren: het verhaal-in-het-verhaal is ongeïnspireerd en zonder passie, wat van het kaderverhaal niet meer dan een lijst zonder schilderij maakt. Een groot contrast met El Laberinto Del Fauno of Big Fish, waarin het verhaal op beide niveaus weet te ontroeren.

Maar gelukkig is er nog Catinca Untaru, de jonge actrice die Alexandria speelt. Ze vormt, samen met Jodelle Ferland in Tideland, het tegengewicht van elk verdomd filmkindje dat al op het bioscoopscherm kwam gelopen: ze zegt dingen die enkel kinderen kunnen bedenken (slim in hun domheid) en is verschrikkelijk lief, zonder het zelf maar voor een seconde te beseffen. Zij is dan ook de enige reden om The Fall te zien, hoewel ze, zoals het echte kindjes betaamt, na twee uren wat begint te balanceren tussen aandoenlijk en vervelend. Desalniettemin een beter alternatief dan betweterige filmkindjes.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de