Facebookistan

Genre: Documentaire | Duur: 59 min. | 2015 | Release: 1 Januari 2015 | Land: Denemarken | Regie: Jakob Gottschau | Cast:

De Deen Jakob Gottschau voert een grondig onderzoek naar de mechanismen achter Facebook, het meest populaire sociale medium waarop meer dan anderhalf miljard gebruikers persoonlijke informatie achterlaten zonder stil te staan wat daar mee gebeurt.

Je zou dit een onthullende reportage kunnen noemen, ware het niet dat we ons van heel wat van de conclusies die aan bod komen eigenlijk al bewust zijn. Alleen verkiezen we die doorgaans te negeren, wanneer we hopen op likes op onze vakantiefoto's of comments op spitse opmerkingen. Niettemin biedt Facebookistan ook heel wat nieuwe inzichten, waarvan helaas geen enkel in het voordeel van Facebook speelt. Het mediabedrijf valt immers een ontstellend gebrek aan controle en transparantie te verwijten, omwille van gebrekkige, hypocriete en partijdige censuur, holle privacyvoorwaarden en de onmogelijkheid om te commnuniceren met een klachten- of communicatiedienst. 

Heel wat van de getuigen die aan bod komen in dit verslag - waaronder een aantal respectabele onderzoekers-, hebben elk op hun manier ervaren of uitgezocht wat de gevolgen zijn van de argeloosheid waarmee we foto's, voorkeuren, vriendschappen en locaties delen met talloze anderen. Voor alles wat wij geven, krijgen we als gebruiker bitter weinig terug. Intussen gaat de sultan van Facebookistan, Mark Zuckerberg, onder het mom van het stimuleren van openheid en verbintenissen, zijn gang met ons consumentengedrag, onze geloofsovertuiginge, onze financiële gegevens, onze seksuele voorkeuren en onze gezondheidsinfo, ook al meen je daar nooit expliciet iets over gemeld te hebben. Meer zelfs, wat in de door computers samengestelde persoonlijke dossiers van elke gebruiker staat, is wellicht onszelf niet eens bekend. Toch lichtjes beangstigend. 

In die zin biedt de docu boeiende, beklemmende  onthullingen die echter geenszins verrassen en niet direct leiden tot een bredere analyse van hoe al onze communicatie stilaan beheerd en begeerd wordt door een gigant van een onderneming met een louche mission statement. Dat dit een voor televisie bedoelde film is, maakt ook dat cinematografische waarde beperkt is.