Ex-drummer

Genre: Komedie | Duur: 1u40 | 2007 | Release: 1 Januari 2007 | Land: België | Regie: Koen Mortier | Cast: Dries Vanhegen, Norman Baert, Sam Louwyck, Gunter Lamoot, Dolores Bouckaert, François Beuckelaers, Wim Willaert

De eerste minuten van Ex-Drummer schetsen de krijtlijnen van de daaropvolgende kijkervaring zonneklaar. Eén: Dit wordt bikkelhard. Plat West-Vlaams blaffende marginalen meppen staalhard rond zich heen. Twee: Er is een wild heen en weer beukende soundtrack met onder meer Arno, Millionaire, Flip Kowlier en Madensuyu. En drie: De beelden zijn ontegensprekelijk ingeblikt met ongewoon veel klasse en vernuft.

Al bij de openingsscène wordt een chauffeur van De Lijn in elkaar geramd en een vrouw brutaal gemolesteerd - preciezer: met bakstenen bewerkt. Geen spek voor ieders bek, natuurlijk. Maar Ex-Drummer verheerlijkt het radicale geweld niet en toont het evenmin in trage, extreem dichte beelden-wel vaste kost in een resem art house- en horrorfilms van vooral Franse en Aziatische makelij.

Wedden dat journalisten die dit wansmakelijk vinden, wel pseudo filosofisch schermvoer genre Anatomie de l'enfer promoten? Zij moeten ons eens uitleggen waarom het geweld in Irréversible minder gratuit zou zijn dan in deze Vlaamse trash. Hoe verklaar je dat het (ook visueel fantastische) The Isle van Kim Ki-Duk als subtiel en artistiek wordt gepromoot, terwijl die toont hoe een vagina met vishaken wordt bewerkt?

Uiteindelijk is het heel simpel natuurlijk. Fictieve personages vertellen noch denken hetzelfde als de auteur die hen schiep en hun wereldbeeld wordt ook niet linea recta richting brein van de kijker gekatapulteerd. De boeken van Bret Easton Ellis of Michel Houllebecq mogen dan al volstaan met verwerpelijke gedachtengangen, ze vormen bijzonder entertainende lectuur. Van hetzelfde laken een pak voor deze compromisloze, soms hilarische trash. Smakeloos soms, zeker. Een met zijn vijftig centimeter lang lid passanten doorborende personage als Dikke Lul valt moeilijk fijnbesnaard te noemen, maar tegelijkertijd zijn diens ruwe anale verkrachtingen zodanig erover dat je er moeilijk beledigd door kan zijn. Net die overdaad aan geweld op de aangenaam loeiharde soundtrack werkt op de lachspieren. Bovendien duiken een schare aan straffe details op. Zo wordt het splatter-festijn tegen het eind (goed gelachen) omkaderd door verbale epithetae ornans: elk afgeslacht personage vat in kromme redeneringen zijn eigen leven samen.

Het bijtende sarcasme slaat alle richtingen uit. Iedereen krijgt er in Ex-Drummer van langs. Hoofdpersonage Dries is een berekende, contactgestoorde en opportunistische schrijver die nergens om geeft, behalve zijn vrouw (wat aan het einde van de film trouwens erg mooi in een soort laterale montage wordt getoond. Brusselmans is ongetwijfeld tevreden.) Een rockband bestaand uit drie gehandicapten vraagt Dries hun drummer te worden. Hij aanvaardt omdat hij denkt inspiratie te kunnen opdoen voor een volgend boek. Naast fascinatie voelt hij vooral een diepe afkeer en minachting voor de voorgeborchten waarin hij afdaalt. Deze bijzonder originele trip naar de onderbuik van de Vloanders had het bijzonder moeilijk subsidies vast te krijgen, maar een nominatie voor de competitie op het Filmfestival van Rotterdam was minder problematisch. En onze sympathie. Zo af en toe botvieren we onze bad taste nu eenmaal. Problemen mee, miskien?