Embrace of the Serpent

Embrace of the Serpent mag dan wel een Colombiaanse film zijn, wij als Belg mogen er toch ook een beetje trots op zijn. Een van de hoofdrollen wordt immers vertolkt door klassebak Jan Bijvoet. Hij speelt de Duitse ontdekkingsreiziger Theodor Koch-Grunberg, op wiens dagboeken de film deels gebaseerd zijn. De tweedes inspiratiebron voor de film waren de verslagen van de Amerikaan Richard Evans Schultes, gespeeld door Brionne Davis.

In de film maken beide heren een trip langs de Amazonerivier op zoek naar een mysterieuze plant met helende eigenschappen. Maar elk hebben ze hun eigen redenen om deze plant te zoeken en tussen hun trips is er veertig jaar verschil. Theodor is ziek en hoopt dat de plant hem kan genezen, terwijl Evan de plant zogezegd wilt catalogeren, maar eigenlijk een meer duistere agenda heeft.

Wat de heren verder met elkaar verbindt, is hun de shaman Karamakate die voor beiden als gids fungeert. Opvallend is dat de film vooral verteld wordt vanuit zijn standpunt en dat van zijn landgenoten in plaats van dat van de blanke mannen. Voor de andere personages deed regisseur Ciro Guerra trouwens beroep op de lokale bevolking, wat de film een extra authenticiteit geeft. Hun respect voor de natuur en hun tradities worden knap weergegeven in de film. De makers tonen ons een cultuur en een land waar wij niet direct voeling mee hebben en belichten hierbij de effecten van het kolonialisme op dit land.

Een Heart of Darknessachtige tocht doorheen het mystieke Amazoneregenwoud

De reis doorheen deze ongetemde jungle heeft een hoog Hearth of Darkness gehalte waarbij de tocht langs de rivier meer dan eens doet denken aan klassiekers als Herzogs Aguirre, der Zorn Gottes of Coppola’s Apocalypse Now. Wat hierbij bijzonder interessant is, is dat je tijdens de tocht van Evan de gevolgen ziet van de reis die Theodor ondernam. Vooral de scènes in een missionarissenpost met een dolgedraaid Messiasfiguur zijn waanzinnig en fascinerend.

Guerra film dit alles met een strakke zwart-wit fotografie omdat volgens hem de weelderige kleurenpracht van de jungle niet te vatten valt op kleurenfilm. Maar deze keuze wordt ook gerechtvaardigd door de mysterieuze en bezwerende sfeer die de beelden samen met de spaarzame muziek oproepen. De enkele keer dat er kleur aanwezig is, is tijdens een hallucinatie van Evan in de verbuffende finale van de film en door deze plotse overschakeling naar kleur wordt dit voor de kijker een even hallucinante ervaring. Embrace of the Serpent is dan ook een meesterwerkje dat lang na afloop blijft nazinderen in je hoofd.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de