The Edge of Love

Nadat hij eerder op interessante wijze het leven van Francis Bacon belichtte, in Love is the Devil, richt regisseur John Maybury nu zijn aandacht op de Welsche dichter Dylan Thomas. The Edge of Love is echter geen klassieke biografische film, maar stelt Thomas' wisselvallige liefdesleven centraal. Zijn vermeende relatie met jeugdvriendin Vera Phillips en zijn huwelijk met Caitlin bieden genoeg vertelstof, vooral omdat er ook sprake zou geweest zijn van een driehoeksverhouding.

Het zijn turbulente tijden: de tweede wereldoorlog is in volle gang, maar in het regelmatig met bommen bestookte Londen, laten de bohemiens zich niet kennen. Er wordt gedicht en gezongen dat het een lieve lust is. Tussen de drie protagonisten knettert het bij momenten behoorlijk en wanneer Vera dan ook nog eens trouwt met de conservatieve militair William Killick, slaat de vlam geregeld in de pan. Voor Maybury dienen zich dus voldoende kansen aan om zijn film gevarieerd en levendig te maken. Keira Knightley mag als Vera zelfs enkele keren de microfoon ter hand nemen in best mooie scènes. Wanneer de twee koppels de stad verlaten en warempel naast elkaar gaan wonen aan de kust, krijgen we ook daar vaak passende, wat valere beelden. Visueel is het dus best allemaal interessant, al is het hoofdpersonage dan een poëet.

Het scenario van Sharman MacDonald, de moeder van Knightley, neemt echter een aantal veronderstellingen voor waar aan, wat de film weliswaar dramatisch boeiender maakt, maar ook ontdoet van een passende soberte en uiteraard de geloofwaardigheid wat ondermijnt. De spektakelwaarde komt iets te hoog te liggen en tot een zelfs maar oppervlakkige analyse van Thomas' leven of werk komt het eigenlijk niet.

Ook de dialogen en acteerprestaties benadrukken dat dit een geromantiseerde vertelling is. Hoewel alle acteurs in zekere zin wel goed staan te acteren -Sienna Miller zagen we nooit eerder zo overtuigend-, zijn hun teksten vaak te theatraal en voel je het scenario zijn werk doen. Daardoor dreigt bij momenten dan weer overacting, in het bijzonder van Knightley zelf.

Ogenschijnlijk is dit een waardige, interessante en vooral vakkundige productie die liefhebbers van de betere Britse drama's en literatuur zou kunnen boeien. Een gebrek aan diepgang staat echter echte, voelbare tragiek in de weg waardoor deze film uiteindelijk hoogstens onderhoudend en degelijk kan genoemd worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de