Drift

Genre: experimentele film | Duur: 1u23 | Release: 0 - | Land: België, Roemenië | Regie: Benny Vandendriessche | Cast: Dirk Hendrikx, Lieve Meeussen

Drift valt amper onder de traditionele betekenis van de noemer 'film', gezien het eerder een op beeld vastgelegde performance en een uitbeelding van een expressie is zoals ook dansvoorstellingen, schilderijen, installaties of videomontages dat wel eens zijn. Geenszins spek naar de bek van de doorsneefilmliefhebber maar de meerwaardezoeker in het cultuurlandschap zal deze contemplatieve voorstelling wel weten te waarderen. 

Debuterende cineast Benny Vandendriessche en performance-kunstenaar Dirk Hendrickx trokken met een filmploeg door barre Roemeense landschappen. Deze vervallen, doodse achtergronden gaan hand in hand met de leegte in de naamloze hoofdpersoon. Hij struint en scharrelt na de dood van zijn vrouw tussen de zwerfhonden, barakken en puinhopen, op het randje van krankzinnigheid, toegevend aan neigingen om zelf een natuurelement te worden. 

De kijker zoekt enerzijds zelf zijn narratief. Minstens een kwartier lang blijft het tasten naar wat deze film probeert te zeggen, naar samenhang in diverse scènes in bevreemdende omgevingen. De betekenis van heel wat situaties, voornamelijk geïmproviseerd ontstaan door fysieke constructies van hoofdacteur Hendrickx, wordt overgelaten aan uw interpretatie. Dialogen worden geschuwd, de stilte is benauwend voelbaar. Een minimalistische soundtrack vormt een ijle context voor deze expressie van een heel persoonlijke, geabstraheerde onwerkelijkheid. 

We laten u dat gerust eentonig, vergezocht, zweverig of van de pot gerukt vinden. U bekijkt dit enkel met een grote bereidheid of interesse voor abstracte, expressieve kunst. Niettemin voegen de regisseur en cinematograaf Carl Rottiers een prachtige filmische dimensie toe aan deze lijdensweg. De sterke, sprekende beelden roepen koude en haveloosheid op en weten al evenzeer emotie op te roepen als de wanhopige protagonist. De kracht zit hem vaak ook in het fragmentarische van de beeldvoering: de camera mist soms delen van de actie, lijkt al evenzeer te dolen, wat de focus van de kijker steeds verplaatst.

De intuïtieve stijl waarmee Drift in beeld is gezet, is alleszins de grote sterkte van deze prent. Althans, dat stellen we als filmfan. De artisticiteit van de vertolkingen herkennen we niet uit onze doses fictie, noch uit het dagelijks leven. Moeilijk te oordelen dus over pakweg de scène waarin de man op zijn kop in een landschap staat. Noem dit evengoed leeg en onnozel als origineel en geladen. 

Drift is een soort cinematografische poëzie, over de schoonheid van pijn. Al is dat maar één interpretatie, want voor een groot deel van het publiek werkt zo'n film immers enkel met een handleiding. Een grote toeloop hoeven de makers dus niet te verwachten. Maar laat ook dit soort cinema alle kansen krijgen, al was het alleen maar om Jan Verheyen op zijn paard te krijgen.