Douches Froides

Genre: Liefdesdrama | Duur: 1u42 | Release: 1 Januari 1900 | Land: | Regie: Anthony Cordier | Cast: Johan Libéreau, Salomé Stevenin, Pierre Perrier

Cinema, beste lezer, is een illusiemachine. Op de slotdag van het Europees Filmfestival van Brussel, 2de editie? konden we dat met onze eigen ogen vaststellen. De twee jongens en het meisje die de hoofdrollen in deze prent vertolken, zien er immers heel wat imposanter uit als ze (half)naakt over het scherm passeren dan als ze naast je staan op een slotreceptie.

Anderzijds, over een gebrek aan star quality kan geen van de drie klagen. Ze zien er stuk voor stuk bijzonder goed uit en met namen als Pierre Perrier of Salomé Stevenin (zusje van de in Frankrijk razend populaire Sagamore en Robinson 'Son Frère' Stevenin) is eeuwige roem in ieder geval onafwendbaar. Toch is het Johan Libéreau die hier de hoofdrol speelt. Hij is Mickael, de zeventienjarige kapitein van een judoploeg. De steenrijke sponsor vraagt hem met zijn zoon Clément te trainen. Terwijl Mickael kennis maakt met diens opulent milieu, maakt Clément kennis met het liefje van zijn sparring partner.

Het jonge acteurstrio presteert sterk, in de opsommerige én de sensuele zin. Ook sommige randpersonages zijn heel grappig, zoals de ouders van Mickael die er ondanks werkloosheid en geldgebrek het beste van maken. Tenslotte is er een hele leuke cameo van de corpulente regisseuse Dominique Cabrera (Le lait de la tendresse humaine). Maar meer dan sterke acteurs biedt Douches froides niet: dit is zo'n film die half sexy, half grappig en half spannend wil zijn, daar niet echt in slaagt en er dan maar nog wat sociale commentaar tegengooit.

Ongelofelijk dat een prent die zo'n stevige thema's wil tackelen, zo'n karikaturale situaties en personages in de strijd werpt (de ouders van Clément!) en zo weinig emotie weet over te brengen. Uiteindelijk is de hele film een excuus om de drie knapperds zo vaak mogelijk naakt te kunnen tonen. Op zich allerminst betreurenswaardig, maar toch wat mager (soms letterlijk, want een belangrijke plotlijn bestaat uit Mickaels pogingen om tien kilo te vermageren zodat hij in een lagere gewichtsklasse aan judotornooien kan deelnemen). Jammer dat deze film dit inhoudelijk vaak bijzonder oké festival afsloot, want een sterker adjectief dan het nietszeggende ?publieksvriendelijk? konden we met de beste wil van de wereld niet bedenken.