Donne-moi la main

In deze Franse roadmovie volgen we tweelingbroers Antoine (Alexandre Carril) en Quentin (Vincent Carril). Ze zijn op weg naar Spanje voor de begrafenis van hun moeder die ze nooit gekend hebben. Maar veel meer dan de zoektocht naar de verloren moeder of een reisverslag van twee broers is dit de wanhopige poging van beiden een eigen identiteit te krijgen.

In de inleidende animatie zien we beide broers weglopen van thuis en een gevecht ontketenen. Dit wordt een leidraad doorheen de hele prent. Van plaats naar plaats vecht de tweeling voor dominantie. De ene wil de andere per definitie overheersen. Gelijken kunnen ze niet zijn.

Ze reizen haast doelloos, of alleszins oriëntatieloos Frankrijk door. Ze worden verkracht, ontdekken hun seksualiteit en zijn afhankelijk van elkaar. Quentin is artistiek aangelegd en Antoine is de praktische broer. De eindeloze wandelingen, auto- en treinritten voelen lang en saai aan. En zo zijn ze ook. Houvast is een illusie. Behalve dan die van de andere broer die even gehaat als geliefd is.

Gaandeweg wordt duidelijk welke broer nu juist wie is. Ze ontdekken zichzelf en moeten daarvoor de andere kwetsen. Ze geven zichzelf niet genoeg ademruimte in hun hoe dan ook al zeer verstikkende mentale ruimte.

Donne-moi la main is een mentaal zeer uitputtend en zeer degelijk geacteerd langspeeldebuut. Na zijn veelvuldige ervaring met animatie moet cineast Vincent enkel nog leren hoe live action-beelden wat dwingender te fotograferen.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de