Dirty Mind

Je moet het maar doen. Amper een jaar nadat regisseur Pieter Van Hees het Vlaamse publiek verraste met zijn efficiënt vertelde horrorthriller Linkeroever, pakt de Leuvense cineast uit met Dirty Mind , opnieuw een brok razend opwindende spektakelcinema. Waar Van Hees met Linkeroever nog wat aarzelend zocht naar een eigen stem, heeft hij ditmaal een eigen film gemaakt. Als Dirty Mind kan gelden als prelude voor wat de Vlaamse film in 2009 nog in petto heeft, mag u alvast een chauvinistisch vreugdedansje inzetten.

Centraal in deze koortsig gefilmde jongensdroom staat Diego, een verlegen stuntman die na een uit de hand gelopen stunt in het ziekenhuis terecht komt. Hij ontwaakt als na een Jekyll en Hyde-transformatie. Diego gaat vanaf nu door het leven als de roekeloze Tony T. , spreekt in wollige rap battles (I'm Tony T. aka Mr Upheavel voor ne shock and awe met zijnen axis of evil). Hij wordt al snel de onverschrokken favoriet op de set van Undercover, een ietwat banale politieserie. Het syndroom waar Tony aan lijdt, wekt de interesse van Jaana, een jonge neuropsychologe die zich in de naam van de wetenschap over Tony T. ontfermt. Aanvankelijk vindt Tony's entourage zijn transformatie geweldig, maar wanneer Tony T. zich alsmaar sterker manifesteert, berokkent hij meer schade.

Van Hees is een cineast die zich niet voor één gat laat vangen. Met Linkeroever wist hij een uitgekiend psychologisch portret te vermengen met een dosis angstaanjagende folklore en J-Horror. Ditmaal gaat hij nog een stapje verder.

Terwijl Linkeroever een beheerste, intieme prent was die langzaam naar een catharsis gestuwd werd, is Dirty Mind eerder een flippermachine van een film: stoere stuntmannen, ontploffingen, malafide personages, knetterende dialogen, enzovoort. Het universum van Tony T. is dat van kleine jongens die nooit wilden opgroeien, waar de ratio haaks staat op tomeloos enthousiasme. Pieter Van Hees houdt alle gekheid perfect in toom en voorziet zijn verhaal van een flinke scheut tristesse: relaties lopen op de klippen, harten worden gebroken en vonken deemsteren weg tot minuscule lichtpuntjes. In feite is Van Hees' jongste in zijn hart een traditionele rom-com, maar dan wel eentje met een schwung om u tegen te zeggen.

Dirty Mind is ook een film over mannen en vrouwen en hoe de honger naar sensatie fungeert als afrodisiacum. Een film over stukgeslagen dromen en idealen én over de diepgegronde wens van iemand anders te willen zijn. Het is vooral een gebalde film waaruit een tomeloze liefde voor cinema spreekt: vakman Jan Van Caille baadt het geheel in kleurrijke tinten, de groezelige beeldkorrel schiet de retro-factor de hoogte in en de zorgvuldig uitgekozen soundtrack.

Als Dirty Mind kan gelden als prelude voor wat de Vlaamse film in 2009 nog in petto heeft, mag u alvast een chauvinistisch vreugdedansje inzetten.

Maar zoals gezegd vormt het gebalanceerde scenario de motor van de film. De personages zijn bovendien erg geloofwaardig, ook al dragen ze een haartoefje dat er uit ziet als een platgereden wasbeer. De tirades waarmee Tony T. zich bedient zijn bovendien slagzinnen met de kracht van welgemikte vuistslagen: Ik ben een een tijdbom... tik tik tik, jusqu'a ton coeur fait... boum prevelt Tony T., waarmee hij zijn status als losgeslagen projectiel ten volle beseft.

Enig minpuntje: de wat bij de haren gesleurde nevenplot waarin Peter Van den Begin een neuropsycholoog met een drankprobleem vertolkt, is van de pot gerukt. Maar laat dat u vooral niet weerhouden om nu al een van de films van 2009 te gaan bekijken.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de