Dead and Breakfast

Drie jongens en drie meisjes zijn met de mobilhome onderweg naar een huwelijksfeest. Ze rijden hopeloos verloren, komen terecht in een klein geïsoleerd dorpje, logeren in een hotel bij een vreemde oude man met een mysterieus doosje en gaan op zeer gore wijze hun einde tegemoet. Dead and Breakfast is een geslaagde slasher en quasi-zombiefilm: de jongeren vallen naar goede traditie als vliegen én de dorpelingen veranderen in zombie-achtige wezens. Ze zijn dan wel niet allemaal echt gestorven, en dus technisch gezien geen zombies, maar ze hebben er toch verdacht veel van weg.

Leutwyler maakt gebruik van talloze clichés, maar legt genoeg originele accenten om van Dead and Breakfast meer te maken dan de zoveelste horrorkomedie in de rij. Zo wordt het zestal bij hun aankomst in Lovelock opgewacht door een countryzanger slash pompbediende die met zijn band staat te spelen aan het tankstation. Hij komt in het verdere verloop nog meermaals terug. Niet alleen als personage, maar ook als commentator die met hilarische songteksten bezingt hij wat er gebeurt en op het einde nog even samenvat wat er het voorbije anderhalf uur te zien was.

Een andere leuke verrassing is David Carradine, die een bijrolletje heeft als de mysterieuze oosterling met het doosje van Pandora. Nichtje Ever Carradine is Sara, die als een vrouwelijke MacGyver wapens maakt van alles wat ze kan vinden en zombies te lijf gaat als ware het een roeping. Ook Jeremy Sisto (Thirteen, Six Feet Under) is bijzonder leuk, vooral nadat zijn hoofd van zijn romp wordt gescheiden. Verder zijn er dansende zombies te bewonderen en spuit het bloed rijkelijk. Tel daarbij wat gedoe met een geest in een doos en een heleboel geslaagde grappen en je begrijpt waarom Dead and Breakfast het goed deed op een aantal festivals en ook in Gent het publiek kon bekoren.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de