Dance of the Dead
Genre:
| Duur: 00 min. | Release: 31 December 1899 | Land: VS | Regie: Tobe Hooper | Cast: Jessica Lowndes, Jonathan Tucker, Sharon Heath, Robert Englund
Goeie ouwe Toby Hooper (Texas Chainsaw Massacre) is terug van weggeweest. Na het totaal overbodige Toolbox Murders van twee jaar geleden begonnen we immers het ergste te vrezen voor de man. In Dance of the Dead sleurt hij ons mee in een postapocalyptische wereld die een kleine tien jaar geleden een Derde Wereldoorlog kreeg te verwerken. Chemische regen liet een diep getraumatiseerde bevolking achter die zich opsplitste in lost souls aan de ene kant en aan de andere zij die ondanks de totale verwoesting een normaal leven proberen te leiden. De zestienjarige Peggy groeide dankzij haar overbezorgde moeder op in een afgeschermd nest en heeft geen idee in wat voor een duistere wereld van verval ze eigenlijk rondhuppelt. De herinnering aan haar afschuwelijke verjaardagsfeest van tien jaar geleden, waar ze haar vrienden op gruwelijke wijze zag sterven onder een toxische regenbui, heeft ze verbannen naar haar onderbewuste. Wanneer ze een nachtje gaat stappen met Jak, een galante aanbidder die een guur handeltje drijft in menselijk bloed, komen die onder invloed van excessief drugs- en drankgebruik weer boven. Maar wat zich in het heden afspeelt is nog veel erger. Het is letterlijk de hel op aarde waar de doden dansen voor geld.
In deze aflevering van Masters of Horror wordt net als in Joe Dante?s Homecoming een felle sneer gegeven naar het huidige conservatieve klimaat in Amerika, maar ook naar de excessen van het kapitalistisch systeem. Op dat vlak lijken de Masters of Horrors zeker een stempel te willen drukken op de Amerikaanse publieke opinie. Iets wat wij alleen maar kunnen toejuichen. Ook het vermelden waard is de originele soundtrack die gedomineerd wordt door zware speedmetal van Billy Corgan, vroeger frontman van The Smashing Pumpkins, nu onterecht minder bemind solo aan het gaan. De cinematografie van deze film, weliswaar voor tv gemaakt, is echter wel wat teleurstellend. De overdadige effecten met floue superimposities lijken eerder in de occasionele droomscène uit Familie te passen dan in een horrorfilm.