Creepy

Genre: Thriller, horror | Duur: 2u10 | 2016 | Release: 15 Maart 2017 | Land: Japan | Regie: Kiyoshi Kurosawa | Cast: Hidetoshi Nishijima, Yûko Takeuchi, Teruyuki Kagawa, Ryôko Fujino, Masahiro Higashide

Kiyoshi Kurosawa die terugkeert naar zijn horror roots! Reden genoeg om af te zakken naar het Offscreen filmfestival voor een film die zijn titel alle eer wilt aandoen. Helaas kon Creepy niet aan de verwachtingen voldoen. Al ligt dit eerder aan het weinig verrassende en matige script dan aan het regietalent van een van de peetvaders van de J-Horror.

Nochtans lijken alle ingrediënten voor een zenuwslopende thriller aanwezig: een voormalige agent met een voorliefde voor het profileren van psychopaten, een wel zeer vreemde buurman, een onopgeloste verdwijningszaak en een dochter die zich slechts flarden van de avond van de verdwijning herinnert. Uiteraard kan onze voormalige flik Takakura het niet laten om detective te spelen en samen met de hulp van een ex-collega de zaak opnieuw te onderzoeken.

Het grootste probleem met Creepy is dat de film veel te snel weggeeft hoe de vork aan de steel zit en er weinig elementen van verrassing overblijven. Een getrainde kijker kan zonder problemen de meeste twists in het verhaal voorspellen, terwijl andere dan weer minder geloofwaardig zijn. Vervolgens zijn het de vaak frustrerend onlogische acties van de personages die de filmervaring deels teniet doen. Bovendien zijn de acteerprestaties ook niet over de hele lijn goed te noemen. Enkel Teruyuki Kagawa geeft ons een boeiende vertolking als de creepy buurman Nishino, een personage waar je werkelijk kop noch staart aan krijgt.

Als het verhaal en het acteerwerk de zwaktes zijn van de film, dan zijn de sfeer en de regie de sterke punten. De manier waarop Kurosawa de camera laat glijden doorheen de benauwde ruimtes creëert een claustrofobisch gevoel. De shots zijn vaak schoolvoorbeelden voor goede horror, waarbij de regisseur net voldoende plaagt zonder visueel teveel te verraden. De manier waarop misselijkmakende groentinten ten slotte het beeld langzaamaan binnensijpelen naarmate het verhaal duistere oorden opzoekt, is ook beklijvend. Met een beter script had dit dus een psychologische nagelbijter van jewelste kunnen zijn.