The Company You Keep

Over het werk van Robert Redford schreef een Amerikaanse collega: “He knows his lines and doesn’t bump into the furniture. He’s resolute but rarely adventurous.” Rake woorden als u het ons vraagt, want langs zijn goedgevulde carrière - die hij tot op heden zowel als acteur als regisseur invult - vallen even weinig afknappers als echte coup de foudres op te tekenen (met The Sting en All The President’s Men wellicht als notabele uitzonderingen op die laatste categorie). The Company You Keep, Redfords negende achter de camera en achtendertigste ervoor, valt perfect binnen die beschrijving.

Net zoals het geweldige Argo dat onlangs deed, licht The Company You Keep een illustere en wat vermolmde pagina uit het Amerikaanse geschiedenisboek. De film zet de nalatenschap van The Weather Underground opnieuw in de schijnwerpers, een protestbeweging die in het Amerika van Richard Nixon op radicale wijze de Vietnamoorlog een halt probeerde toe te roepen. Onder het motto "Bring the war home!" brachten ze de oorlogszuchtige regering aan het wankelen met rellen, een gevangeniscoup en een heleboel molotovcocktails. Iets wat hen in geen tijd bovenaan de FBI’s most wanted list plaatste. Markant feit: Hoewel een hele rits overheidsgebouwen (waaronder het Pentagon) werden gebombardeerd, raakten dankzij hun vooropgestelde waarschuwingsbrieven nauwelijks mensen gewond. Jaren later hebben vele van de voormalige Weathermen zich met behulp van een nieuwe identiteit opnieuw in de maatschappij geïntegreerd. Tot er eentje zichzelf aangeeft…

Dat regisseur Redford deze interessante brok geschiedenis naar een verhaal weet te transponeren dat zich veertig jaar na datum afspeelt zonder dat daarmee de intensiteit van die uitgedoofde revolutie verloren gaat, mag op zich al een overwinning genoemd worden. Als Jim Grant/Nick Sloan kruipt Redford in de huid van een advocaat/ex-Weatherman die zijn dekmantel plots opgetild ziet en in de herfst van zijn leven opnieuw moet vluchten voor de FBI. In zijn poging om aan de lik te ontsnappen komt Sloan terug in contact met de restanten van The Weather Underground. Een huisvrouw die zich uit jarenlange wroeging aangeeft, een professor die het verleden wil begraven, een vurige subversivo, een olijke bedrijfsleider... Stuk voor stuk symboliseren deze karakters de tegengestelde stemmen van een versplinterde revolutie en schetsen een gelaagd portret van een groep vooruitstrevende idealisten en wat daar jaren later van overblijft. Dat ze vertolkt worden door coryfeeën als Nick Nolte, Susan Sarandon en Julie Christie zorgt voor extra panache. In het hart van deze politieke thriller staat Ben Shepard (een uiterst vermakelijke Shia LaBeouf), die als jonge journalist op het spoor van Sloan wordt gezet en gaandeweg zijn eigen wereld van ethiek en idealen dient te boesteren.

Koning der middelmatigheid

Ondanks de solide karakters slaagt The Company You Keep er helaas nooit in hoger te grijpen dan de zoom van onvergetelijke genrefilms als Notorious (1946, Hitchcock) of Das Leben der Anderen (2006, Henkel von Donnersmarck). Redfords regiewerk is sinds diens debuutfilm Ordinary People nauwelijks veranderd en volgt ook hier het klassieke Hollywoodhandboek als een persoonlijke bijbel. Je vindt er het prototype van een geoliede machine die perfect in elkaar klikt, met voorgekauwde scènes en uitleggerige dialogen, waarin er echter geen enkel raderwerkje van originaliteit of beklijving in je hart weet te haken. Voorspelbare confrontaties met een boze redacteur of een radeloze officier zijn even spannend als ochtendgymnastiek en met een erg flauwe ontknoping kroont Redford zichzelf, naast overjaarse posterboy, vooral tot koning der middelmatigheid.

“You know exactly what's been motivating me for the last 30 years. Now you'll have to figure out what motivates you.” Naar het einde van de film toe is dit een van de meer interessante vragen die oud-activist Sloan stelt aan de jonge Shepard. Want welke plek kunnen journalistiek, activisme en idealisme nog innemen tegen de onzichtbare oorlogen van vandaag, gesluierd door een mist van neoliberalisme en digitale afstandelijkheid? Revolutie en activisme lijken in het westen van de 21^ste eeuw een zaak van het verleden te zijn, herinnerd in protestnummers van John Lennon en Bob Dylan. Niet toevallig vond The Weather Underground inspiratie bij die laatstgenoemde bard (voor verdere referenties, check Subterranean Homesick Blues). Veertig jaar later fluiten ook wij, niet zonder gevoel van ironie, mee met een ander liedje van hem en vallen nog steeds over die onsterfelijke woorden: “The answer my friend, is blowin’ in the wind. The answer is blowin’ in the wind."

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de