Colour Me Kubrick

?Who?s playing the leading role? vragen omstaanders aan Alan Conway, een excentrieke Londenaar die zich al jaren door de Britse partyscène beweegt als Stanley Kubrick. ?John Malkovich? antwoordt hij en heel even voelden wij een vlaag van inventieve Charlie Kaufman-achtige branie doorschemeren. John Malkovich leek in het verleden immers een neus te hebben voor autoreflectieve meditaties over het medium cinema (Being John Malkovich), maar ondanks een slimme premisse is Colour Me Kubrick maar half de film geworden die hij had kunnen zijn.

Scenarioschrijver Anthony Frewin, die in een vorig leven nog de personal assistant van Kubrick was, had ongetwijfeld een dozijn spitse ideeën toen hij aan het scenario begon, maar helaas komt er geen één echt stevig uit de verf. We zijn een aantal keer getuige hoe Conway inspeelt op de naïviteit van zijn simpele slachtoffers en hen warm maakt met ideeën voor een nieuwe film (3001: a Space Odyssey, een remake van Preminger?s Exodus), maar helaas wordt de farce tot in den treure uitgemolken. Conway die stoïcijns verkondigt dat hij de grootste cineast van de tweede helft van de 20ste eeuwis, is best wel geinig, maar het scenario worstelt duidelijk met een ?teveel is trop? probleem. Het trucje waarmee Conway zijn slachtoffers inpakt is aanvankelijk een leuke sketch, maar de grap ontaardt al vrij snel in een gimmick die een warrig scenario moet camoufleren. Zo vergeet Frewin het verhaal voorts een stuwende kracht mee te geven waardoor het geheel afstevent op een vervelend en gekunsteld slotstuk.

Malkovich weet echter van Conway een leuk personage te maken. Als kijker zijn we steeds opnieuw benieuwd hoe Malkovich zich het personage van Kubrick eigen maakt: een nichterige poëet die rondloopt in jarretelles of een gestoorde tiran: Malkovich heeft zich ongetwijfeld geamuseerd met zijn personage en het plezier spat bijgevolg van het scherm. Maar waarom moeten de nevenpersonages zo?n knoerten van karikaturen zijn?

Colour Me Kubrick zal wellicht enig gegrinnik teweeg brengen en is eventjes leuk, maar voorts is deze farce door zijn gebrek aan scherpte en inventiviteit een gemiste kans.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de