Chungking Express

Genre: | Duur: 1u38 | Release: 1 Januari 1994 | Land: Hong Kong | Regie: Wong Kar-Wai | Cast: Brigitte Lin, Faye Wong, Takeshi Kaneshiro, Tony Leung

Dat Wong Kar-Wai niet bepaald om ideeën verlegen zit is een understatement dat kan tellen. Naar verluidt was hij bezig met het draaien van Ashes of Time, toen hij plotseling een inval kreeg voor een nieuwe film. Hij begon meteen te werken aan het script, maar bleek uiteindelijk materiaal genoeg te hebben voor twéé films: Fallen Angels en Chungking Express. Deze laatste werd tussen de opnames van Ashes of Time door opgenomen, op slechts 23 dagen tijd, en kwam uiteindelijk zelfs eerder uit. Toch is het allesbehalve een tussendoortje geworden, integendeel zelfs. Chungking Express is een erg knappe film, die ontroert en tegelijkertijd aanzet tot nadenken. De film ademt een prachtige sfeer uit, en kan met recht en rede een van de hoogtepunten van Hong-Kong cinema genoemd worden.



In de film volgen we twee afzonderlijke verhaallijnen met telkens een politieagent als hoofdpersonage. Toch is Chungking Express alles behalve een politiefilm, want in de plaats van het werk van de agenten te volgen, wordt de focus gelegd op hun respectievelijke problemen op het gebied van de liefde.

Agent 223 (Takeshi Kaneshiro), een agent in burger, is nog steeds geobsedeerd door zijn ex-vriendinnetje en hoopt dat zij hem zal terugnemen voor zijn verjaardag op 1 mei. Om de tijd te meten koopt hij elke dag een blik ananas met 1 mei als vervaldatum. Dwalend door Hong Kong kruist hij het pad van een mysterieuze vrouw met een blonde pruik die zich met allerlei louche zaakjes bezighoudt...

Agent 663 (Tony Leung) is net verlaten door zijn vriendin, een airhostess. Faye, een meisje dat in de snackbar werkt waar de agent elke dag langskomt, wordt verliefd op agent 663, maar hij is te zeer met zijn verdriet bezig om notie van haar te nemen...



Zeer opmerkelijk is dat er tussen de twee aparte verhaallijnen ?achtereenvolgend en chronologisch verteld- totaal geen oorzakelijk verband blijkt te zijn. In het tweede verhaal speelt geen enkel personage van het eerste verhaal nog enige rol van betekenis, noch is er ooit sprake van een significante ontmoeting tussen de personages uit de verschillende verhalen. Op deze manier daagt Wong Kar-Wai de kijker als het ware uit om zelf op zoek te gaan naar verbanden tussen de beide verhalen, en deze zijn wel degelijk te vinden.



Een eerste opvallende overeenkomst is natuurlijk dat beide agenten werden verlaten door hun vriendin. Beide mannen verwerken dit echter geheel op hun eigen manier. Een tweede overeenkomst is ze allebei bij toeval een nieuwe vrouw ontmoeten, en wederom gaan de agenten hier op een heel verschillende manier mee om. De film zet het liefdesleven van de twee agenten dus tegen elkaar af, en vergelijkt op deze wijze verschillende manieren waarop mensen (nieuwe) liefde proberen te vinden.



De parallellen wijzen er uiteindelijk op dat de film draait rond het accepteren van verandering als noodzakelijk onderdeel van de liefde. Om de voedselmetafoor uit de film te gebruiken: verandering is even noodzakelijk voor de liefde als een gevarieerd menu is voor een gezonde voeding. De twee delen zijn vernuftig ontworpen om het publiek indirect naar dit thema toe te leiden dat Kar-Wai op prachtige wijze versterkt wordt met behulp van de mise-en-scène, cinematografie, voice-over commentaar en muziek (zo is het nummer California Dreaming van The mama?s and the papa?s een belangrijke rode draad doorheen het tweede verhaal).



In beide verhalen wordt dezelfde stijl gehanteerd, die dankzij het veelvuldig gebruik van de bewegende handcamera doet terugdenken aan de Franse Nouvelle Vague. Tijdens enkele korte actiesequenties beweegt de camera zelfs zo hard mee dat het beeld wazig wordt, waardoor de actie extra chaotisch overkomt. Deze bewegende beelden worden afgewisseld met scènes van rust waarmee de eenzaamheid van de personages wordt benadrukt. Wong Kar-Wai toont daarbij zijn visuele meesterschap via originele camerastandpunten, een vloeiende montage en een fijnzinnig kleurgebruik.



Verder wordt er door alle leden van de kleine cast op zeer hoog niveau geacteerd, waardoor men zich sterk kan identificeren met de personages. Deze blijken vaak verrassend herkenbaar in hun melancholische manieren van omgaan met verlies en eenzaamheid, waardoor er af en toe een glimlach op de lippen van de kijker zal verschijnen.



Chungking Express is een prachtige en subtiele ode aan de liefde, overgoten met een flinke dosis grootstadblues. De film heeft daarbij oog voor zowel de harde kanten van de liefde, als voor haar helende werking. Bovenal is de film vakkundig samengesteld en gemaakt door een cineast die zijn vak tot in de details verstaat, barst van de frisse ideeën en het experiment niet schuwt.



Moest u nog meer redenen nodig hebben om de film te gaan bekijken, ook Quentin Tarantino heeft zich geuit als een hevige bewonderaar van de film. Met zijn Rolling Thunder Pictures zorgde hij voor de distributie van Chungking Express in de Verenigde Staten, zónder dat de film gedubd werd, en zonder dat er aanpassingen werden gemaakt aan de film (hoogst uitzonderlijk in de VS). Aan een meesterwerk mag je niet raken, zo moet hij geredeneerd hebben.