Captain Fantastic

Dat Viggo Mortensen er een bescheiden filmtempo op nahoudt, is best jammer. Zijn overgave en intensiteit maken elke film beter. Ook het genietbare Captain Fantastic weet hij met zijn aanwezigheid van een gepaste dosis gravitas te voorzien, waardoor de film prachtig de zee van emoties trotseert waar de plot op gebouwd is.

Het is geen onontdekte stam van halve wilden die we bij aanvang van de film ontmoeten, vrijwel ongekleed en gecamoufleerd een hert de dood injagend. Het zijn de kinderen van Ben en Leslie Cash, ietwat radicale denkers die hun kroost niet naar school laten gaan en hen de natuur tot in het extreme laten beleven tussen het lezen van klassiekers door.

Er overkomt deze ogenschijnlijke idyllisch levende familie echter een drama dat de funderingen van het project destabiliseert en het gezin confronteert met de ziektes van de 21^e eeuw. Vader Ben wankelt op zijn voetstuk en vooral zijn oudste zoon Bodevan strijdt om recht op eigenheid.

De nog onervaren cineast Matt Ross (bekend als acteur uit de serie Silicon Valley) brengt een hartverwarmend familierelaas over vaderschap, opvoeding en durven loslaten van je dierbaren en je principes. Hoe overtuigd je ook kan zijn van je opvattingen, finaal zijn het krachtige gevoelens als liefde en verdriet die bepalen wie we zijn en wat we doen.

Mortensen is zoals gezegd ten zeerste overtuigend in de rol van Ben en redt deze film ook van een overdreven pathetiek. Tegenover hem staat een fabuleuze jonge acteur. George MacKay was in Pride nog een timide tiener die worstelde met zijn geaardheid en zet zijn imponerend talent in de verf door nu een compleet andere personage te vertolken. Bodevan is een ongerepte man-in-wording, intelligent en dapper maar nog niet klaar voor de spreekwoordelijke vadermoord. Een vertolking waar we paf van staan – al zijn ook al andere kindacteurs formidabel.

Een heldhaftig, hartverwarmend familiedrama met imponerend acteerwerk

In zijn goedbedoelde aanzet tot gefilosofeer over de waarden van onze samenleving en de bespiegelingen over de dwaasheid van het mensdom, vindt Ross niet altijd de juiste toon. Door zich te willen behoeden voor over-ernst door zijn protagonisten komisch te laten botsen met de tijdsgeest, ondergraaft hij ook zijn eigen boodschap. Hij gaat tevens voorbij aan een pijnlijk euvel: dat vader Ben op zijn manier een liefdevolle dictator is en grootvader Jack in zijn brute dominantie misschien wel de voice of reason is in plaats van de slechterik.

Niettemin vindt Captain Fantastic een manier om al die emoties, grappen, kleurrijke figuren, uit de hand gelopen conflicten en aangrijpende familieperikelen samen te smeden tot een klein, heldhaftig juweeltje van een film dat je de filmzaal zwijmelend van ideeën, indrukken en sentiment laat uitwandelen. Zou de boodschap waarmee Ben zijn zoon de wereld instuurt, niet elke tiener van zijn vader moeten horen?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de