Caos Calmo

Caos Calmo is de verfilming van de gelijknamige succesroman van Sandro Veronesi (Kalme chaos in het Nederlands). Dit interessante bronmateriaal levert aanvankelijk een aangenaam kijkstuk op, maar gaandeweg sluipen er toch een aantal minpuntjes binnen.

Pietro Paladini (gespeeld door Nanni Moretti, De Niro look-a-like en de regisseur van onder andere La Stanza del Figlio) is een succesvol zakenman. Op een bepaalde dag redt hij een onbekende vrouw van de verdrinkingsdood, maar terzelfder tijd slaat thuis het noodlot toe en overlijdt zijn vrouw. In een onconventionele reactie op dit drama neemt hij impulsief het besluit om elke dag te wachten aan de poort van de school van zijn dochter.

In het parkje waar Pietro zijn dagen doorbrengt ? aangenaam in beeld gebracht met heldere kleuren en belichting - komen allerlei mensen hem opzoeken, vreemd genoeg vooral om hun eigen zorgen kwijt te kunnen in plaats van omgekeerd. Zo doet een grootschalige fusie van het bedrijf waarvoor hij werkt heel wat stof opwaaien. Pietro bevindt zich ondertussen in een staat van kalme chaos: aan de oppervlakte is hij beheerst, maar inwendig woelt het en wacht hij tot zijn verdriet ten volle tot hem doordringt.

Thematisch is dit verhaal zeer rijk. Er mogen inderdaad wel eens vragen worden gesteld bij de teruggedrongen positie van rouw in onze maatschappij. Mensen blijven het moeilijk vinden om openhartig over de dood te spreken, en de vanzelfsprekendheid waarmee wordt verwacht dat iedereen de draad van zijn leven zomaar oppikt na een zwaar verlies is niet normaal.

De film volgt de thema?s en de verhaallijnen van het boek dan ook zeer nauw, maar uiteindelijk doet hij dat iets te letterlijk, waardoor het naar het einde van de film toe moeilijk wordt om bepaalde verhaallijnen juist te plaatsen. Verschillende karakters zijn slechts schematisch uitgewerkt en de betekenis van een aantal scènes is niet volledig duidelijk. Het beste voorbeeld hiervan is de zeer expliciete seksscène die in Italië heel wat stof deed opwaaien. Het bronmateriaal wordt simpelweg te zeer met fluwelen handschoentjes behandeld, harde keuzes worden niet gemaakt.

Uiteindelijk mist Caos Calmo hierdoor net dat tikkeltje extra, ondanks het degelijke acteerwerk - let ook op de gastrol voor topregisseur Roman Polanski - en het feit dat het geheel kundig in beeld wordt gebracht. De te zoetsappige muziek die het er veel te dik op legt kan dit allerminst goedmaken. Wel een geslaagde film, maar we hadden graag gezien dat de regisseur zijn stempel wat meer had durven doordrukken.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de