The Butterfly Effect

Indien u geluk hebt, leest u dit voor u deze film gaat zien. Indien niet, beseft u ondertussen dat u uw geld op zoveel andere, meer interessante manieren had kunnen besteden. Het lijkt nochtans allemaal veelbelovend. De titel verwijst naar een overbekende stelling uit de chaostheorie: hoe een vleugelslag van een vlinder aan de ene kant van de wereld een orkaan aan de andere kant kan veroorzaken. Of hoe kleine dingen vaak grote gevolgen hebben.

Evan is een psychologiestudent die als kind vaak last had van black-outs. Veel dingen uit zijn jeugd kan hij zich niet herinneren. Eén ding weet hij wel: het zijn allemaal onaangename zaken, die hij heeft verdrongen. Nu heeft Evan een manier gevonden om terug te reizen naar die periodes uit het verleden, de black-outs zodoende opnieuw te beleven en zelfs te veranderen. Maar wat voor gevolgen heeft dat op het heden?

Geen erg originele, maar toch een interessante premisse. Spijtig genoeg konden de regisseurs er blijkbaar niets anders dan een voorspelbaar geheel van maken. De moraal ligt er vingerdik op en de held moet schijnbaar zijn eigen geluk opofferen om dan toch nog met het obligate happy end te kunnen besluiten. Het is zo voorspelbaar dat je je echt te pletter verveelt als Evan voor de zoveelste keer dezelfde fout begaat. Je hebt zo weinig voeling met de personages dat je er gewoon niet om geeft wat er nog allemaal met hen gebeurt. Ashton Kutcher als de begaafde psychologiestudent casten helpt ook niet veel. Kutcher doet zijn best maar het wordt pijnlijk duidelijk dat zijn rollen in That ?70s Show en Dude, Where?s My Car het uiterste van zijn acteertalent tentoonstellen. De enige leuke momenten komen dan ook van de bijrollen. Jesse James als de 13-jarige Tommy is indrukwekkend en Eric Stoltz is leuk zoals gewoonlijk. Maar deze kleine lichtpuntjes zijn niet genoeg om The Butterfly Effect te kunnen redden. Saai, voorspelbaar en te vermijden.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de