Brawl in Cell Block 99

Genre: Actie | Duur: 2u12 | 2017 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: S. Craig Zahler | Cast: Vince Vaughn, Udo Kier, Don Johnson, Jennifer Carpenter | Scenarist: S. Craig Zahler

Een versatiel type, die S. Craig Zahler. Ex-drummer van een paar black metal bands, daarnaast een pak science fiction en western romans geschreven. Zoveel boeken zelfs, dat een slordige twintig van Zahlers verhalen door Hollywood in optie werden genomen. Maar op de één of andere manier kwam daar maar geen verfilming van –zijn horrorscenario voor Asylum Blackout even daargelaten. De man regisseerde dan maar zelf het opmerkelijk grove Bone Tomahawk.

Met Brawl in cell block 99 gaat Zahler nog meer in overdrive. Maar niet meteen. Pas na een uurtje film komen we toen aan over beton schurende schedels, uitgepookte ogen en waanzinnige vuistgevechten. Voordien zien we hoe een indrukwekkende Vince Vaughn zijn innerlijke razernij in toom probeert te houden – lukt niet altijd, hoor. De gigantische tattoo van een kruis op zijn achterhoofd deed dat al vermoeden.

Kier, Johnson en Vaughn om ter nasty

Na een misgelopen drugsdeal heeft Vaughn redenen genoeg om te ontploffen: zijn zwangere vriendin (Carpenter brak door als zus van Dexter) wordt ontvoerd door Udo Kier, die haar gruwelijk wil mutileren. Zahlers casting is bijzonder geïnspireerd: we worden ook nog eens getrakteerd op Don Johnson als besnorde, sadistische gevangenisdirecteur.

In die prison wordt Vaughn opgevangen door een zwarte medemaat. “My name is Leftie”, zegt die. “I’m in charge of your orientation.” Brawl in cell block 99 speelt meesterlijk met het beeld van de pistolen slingerende, het heft in eigen koude handen nemende redneck. Dat is Zahler ook van plan met zijn volgende film: in het toepasselijk betitelde Dragged across concrete komen een slordige zes of zeven castleden van Brawl terug, aangevuld door Mel The Patriot Gibson, wiens twijfelachtige moraliteit buiten kijf staat. Meesterlijk meta, misschien.  

Aan de belichting van de vuile gevangenissen is duidelijk lang gesleuteld, wat de duistere fotografie ten goede komt. Vaughns queeste blukt ook van de entertainende gevechten. Het is wel af en toe wegkijken van de harde, maar opwindende actie. Brawl is een puike B-film, zonder twijfel. Maar is het kunst, Walter? Het MoMA in New York lijkt te denken van wel, want dat screende de vuige, soms smerige actiefilm en voegde die zelfs toe aan haar permanente collectie. Nou moe!