The Bow

Een meisje en een oude man wonen al tien jaar samen op een oude vissersboot op zee. Het meisje werd op jonge leeftijd gevonden door de man die haar al die tijd bij zich hield met de bedoeling haar op zestienjarige leeftijd te huwen. Maar naarmate de huwelijksdatum nadert begint het meisje ook meer aandacht te krijgen voor haar eigen verlangens. Zo ontstaat er een schuchter contact met een knappe vissersjongen die samen met een groep hobbyvissers regelmatig op de boot komt om te vissen. Dit is niet naar de zin van de oude man die zijn toekomstige bruid met pijl en boog beschermt. De boog uit de titel kan dan ook gezien worden als symbool van deze extreem patriarchale belichaming van mannelijke bezitsdrift.

Maar de boog draagt meerdere functie- en betekenislagen, zo maakt hij ook deel uit van een soort sjamanistisch ritueel waarmee de twee de toekomst voorspellen. Het ding doet ook dienst als muziekinstrument.

Bij Kim Ki-duk hebben relaties en seks altijd een pervers aspect. Naar eigen zeggen wil hij bepaalde taboesferen (liefde tussen oudere man en tienervrouw of pre-tienerprostitutie in Samaritan Girl) in het licht stellen. Op zich geen slechte zaak, maar het maakt ook duidelijk dat het doorbreken van taboe's niet noodzakelijk gelijkstaat met progressief denken. Integendeel, hoewel Ki-duk moeite doet om de kijker duidelijk te maken dat er ook een zekere tederheid te vinden is in de relatie tussen het meisje en de oude knoert is het moeilijk om sympathie te vinden voor het idee dat de man haar al die jaren voor zichzelf hield, afgesloten van de wereld. Feministen zullen helemaal beginnen steigeren wanneer het meisje haar kans op vrijheid ook nog eens aan zich voorbij laat gaan om zich toch naar de wensen van de man te schikken.

De link tussen liefde en extreem lijden en zelfopoffering vinden we ook in andere culturele teksten (de bijbel om er maar een te noemen); maar waarom moet dat lijden altijd eenrichtingsverkeer zijn? En waarom zou het meisje zichzelf of haar liefde überhaupt moeten geven aan een oude zwijgzame droogstoppel die haar jarenlang gevangen hield op zijn boot? Waarom kiest de jonge Yeo-Jin in Samaritan Girl ervoor de dood van haar vriendin te wreken door alle mannen waar ze seks mee gehad heeft terug te zien, er opnieuw seks mee te hebben om vervolgens hun geld terug te geven? De vreemde lijdensmoraal die aan de grondslag ligt van Ki-duk`s universum blijft moeilijk verteerbaar en het feit dat het allemaal symbolisch of metaforisch bedoeld is vormt hiervoor geen excuus maar maakt het juist nog gevaarlijker.

Misschien is dit een te negatieve en simplistische voorstelling. Laat het ons hopen, want puur visueel is The Bow -zoals elke Ki-duk film trouwens- een meesterlijk staaltje van cinematografie. De prachtige panorama`s van de aftandse boot die op de eindeloze zee dobbert, de kleurrijke doeken die vrolijk wapperen tegen de azuurblauwe lucht, het levert beelden op die nog dagenlang op je netvlies nazinderen. Het trage kabbelende tempo en het minimale verhaal dat zich volledig op zee afspeelt stralen het gevoel van rust uit dat je maar zelden krijgt bij film. Spijtig dat die innerlijke rust -bij ondergetekende althans- verstoord wordt door de problematische ervaring van de inhoud.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de