Bobbejaan

Genre: Documentaire | Duur: 1u02 | 2015 | Release: 18 Mei 2016 | Land: België | Regie: Benny Vandendriessche, Tom Schoepen | Cast: Bobbejaan Schoepen

Een statig ingericht huis in Lichtaart is omsingeld door zoevende pretparkattracties. Binnen schuift een traplift de eigenaar van het park tergend traag naar zijn rustkamer. Decennia geleden was hij een artiest van internationale allure. Jacques Brel in het voorprogramma gehad, op zwart-wittelevisies verschenen in Amerikaanse huiskamers. Miljoenen vinylplaten verkocht, spektakelartiest op het filmfestival van Berlijn. Nu bekampt hij kanker, beeft en prevelt, laat zich verzorgen. Maar af en toe komt de rasperformer terug naar boven. Dan zingt die  prachtige teksten, over dood en rouw, over de vergankelijkheid van het mooie leven.  

Uit die periode komt de fantastische clip bij het nummer Verankerd, waar de oude Bobbejaan meer dan ooit lijkt op de Belgische Johnny Cash. Regisseur Benny Vandendriessche (Drift) geeft zijn eigen video terecht een centrale plaats middenin de fenomenale documentaire Bobbejaan. Daarrond cirkelen archiefbeelden vol glorie maar ook beelden van verval - home videos die Modest ‘Bob’ Schoepens zoon Tom maakte van zijn vaders laatste jaren. In beide speelt Bobbejaans vrouw Josée een hoofdrol. “Een tank” noemt hij haar. Een ex-model dat met haar man op de bühne stond, later honderden personeelsleden aanstuurde, uiteindelijk rots in de branding bij zijn onvermijdelijke teloorgang. Als in Hanekes Amour draagt zij zorg voor hem tot het bittere eind. Als in Ovidius’ Philemon en Baucis zijn hun wortels blijvend verstrengeld.  

Intiem tot op het bot, de manier waarop zij afscheid nemen van de grote meneer in hun bestaan. Zoon met camera, zijn instemmende moeder die over dat filmen toch al eens moppert. Die beklijvende beelden zijn het hart van de documentaire. Bobbejaan is dan ook chronologische hagiografie noch zero-to-hero verhaaltje. Café zonder bier, Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, Ik zie zo gere mijn duivenkot: die hits horen we niet.

Maar songs die door merg en been snijden, worden van de eerste tot laatste noot gebracht. Le Temps des Cerises bijvoorbeeld, het duet met Geike Arnaert waar Daniel Demoustier in 2011 een pakkende videoclip voor maakte. Ook daar onderstutten archiefbeelden van pretparkbezoekers de prachtige, weemoedige muziek.  Bobbejaan gaat daarop verder – nooit gedacht dat beelden van een feesttent vol koude schotels of een vijver vol pedalo’s zo konden beklijven.  

Die magistrale montage zorgt voor een warme ervaring, waar ook de humor niet wordt vergeten. Het maakt Bobbejaan een schitterend eerbetoon aan (de liefde tussen) een koppel dat bergen kon verzetten.