Black Bread

Hebt u zich ooit afgevraagd hoe Pan's Labyrinth er uit zou gezien hebben zonder het fantasiegedeelte? Het resultaat zou waarschijnlijk in de lijn liggen van Black Bread, de nieuwste film van de regisseur Agustí Villaronga die in Spanje maar liefst 9 Goyas binnensleepte.

Net als Pan’s Labyrinth volgt Black Bread het verlies van de kinderlijkheid van de protagonist in het Spanje van de jaren ’40, in dit geval de tienjarige Andreu. Na een indrukwekkende en tevens expliciete openingsscène, waarbij een man op brutale wijze vermoord wordt, neemt de film ons mee naar een kleinschalige Spaanse gemeenschap. Wanneer de vader van Andreu verdacht wordt van de moordaanslag, slaat hij op de vlucht naar Frankrijk. Omdat zijn moeder moet werken in de fabriek wordt Andreu naar de boerderij van zijn grootmoeder gestuurd. Samen met zijn nicht Núria gaat hij op zoek naar de ware toedracht van de moord en de identiteit van Pitorliua, een monster uit een lokale legende die mogelijk iets te maken heeft met de moord. Tegen wil en dank ontdekt hij beetje bij beetje dat de wereld van de volwassenen er een van leugens en bedrog is.

Black Bread is een mooie en zeer gelaagde film geworden. Hoewel het begin nog het meeste weg heeft van een spook- of mysterieverhaal, bevat de film ook een coming of age- thematiek en de nodige sociale commentaar. Bovendien is het verhaal rijkelijk gevuld met symboliek, waarbij vooral vogels en het verlangen naar vrijheid een rol spelen. De film kent ook een sterke cinematografie, waarbij de director of photography op opvallende wijze gebruik maakt van handheld camerawerk, maar ook lange takes en statische shots. Bovendien slaagt de film er zeer goed in om dankzij de muziek, belichting en kleur een dreigende, soms mystieke sfeer op te roepen die vaak aan Pan’s Labyrinth doet denken, ondanks de afwezigheid van enig bovennatuurlijk element.

Het verhaal is rijkelijk gevuld met symboliek, waarbij vooral vogels en het verlangen naar vrijheid een rol spelen

Het is misschien niet eerlijk om de film steeds te vergelijken met Pan’s Labyrinth. Maar de gelijkenissen liegen er niet om, gaande van de landelijke setting van het Spanje in de jaren ‘40, de dreigende en mystieke sfeer, en de angstwekkende realiteit vol met geweld, leugen en hypocrisie. Zelfs Sergi López herneemt die zijn rol als lokale Fascistische leider, hetzij in genuanceerdere vorm als politieofficier.

Door de complexiteit van het verhaal is het wel jammer dat sommige zijverhalen of personages overbodig aanvoelen en weinig bijdragen aan het geheel, zoals de tante van Andreu of het hele zijverhaal met de tuberculosepatiënt. En al dragen niet alle acteurs hun rol met evenveel kracht of overtuiging, de prestatie van Francesc Colomer als Andreu is op zijn minst imposant en Sergi López is altijd een genot om naar te kijken.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de