The Art Of Crying

Fogs debuut is een taaie film over een gezin op het Deense platteland. Allan, de jongste zoon van drie kinderen, houdt intens veel van zijn vader en wil er alles voor geven om hem gelukkig te maken. Dat dat geen makkelijke job is, wordt vrij snel duidelijk. De vader is immers een man die dweept met zelfmeelij en nagenoeg elke avond in huilen uitbarst en dan ?getroost? wordt door dochterlief Sanne.

Fog inspireerde zich op een autobiografie om deze schets te maken van een gezin dat in de jaren 1970 probeert om te gaan met maatschappelijke verruiming. Dat vooral de vader daar niet in slaagt, zal weinigen verbazen. De stunts die hij uithaalt om zijn dochter in haar vrijheid te beknotten en tegelijkertijd zijn eigen ?depressie? tentoon te spreiden, spreken bij wijlen tot de verbeelding, evenals zijn toespraken op begrafenissen die de grenzen van het smakeloos pathetische aftasten.

Hoewel het spektakel visueel nooit het gewone overstijgt, levert het soms wat traag vertelde en uiterst deprimerende en confronterende verhaal genoeg stof tot nadenken. Kunsten At Græde I Kor biedt heel wat perspectieven over vaderliefde, incest, moraliteit, psychiatrie en zelfkennis.

De humor is bijwijlen heerlijk sardonisch en zwart, dan weer zeer onderhuids en bitsig. De combinatie van extreem deprimerende verhaalelementen en gruwelijke humor maakt van Kunsten At Græde I Kor een uiterst genietbare en op veel momenten diepgravende prent.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de