Anything Else

Net zoals Luciano Pavarotti, Alain Delon en Donald Sutherland wordt Woody Allen dit jaar 69. Het is zowat vijfentwintig jaar geleden dat hij in Manhattan (1979) zwart-witte, wide-screen stadsbeelden mengde met een jazzy score. En in Annie Hall (1977) haar romance met neurotisch komiek Alvy Singer (Allen zelf) van begin tot eind lardeerde met het neurotische gebabbel dat zijn handelsmerk zou worden. Zijn twee beste films leverden hem geen windeieren op. De New Yorkse neuroot kreeg voor laatstgenoemde meer bepaald een Oscar als regisseur, één als scenarist én een nominatie als acteur. Later volgden -ondermeer- nog een verdiende oscar als scenarist van Hannah and Her Sisters (1986) en een lifetime achievement award op Cannes 2002.

Is Allen dan al fin de carrière? Neen, maar laat ons veilig veronderstellen dat een derde oscar voor zijn schrijfsels noch een eerste acteursoscar er in dit leven nog inzit. Dat blijkt ondermeer uit 's mans nieuwste worp, waarin hij vanalles uit zijn glorieperiode van vers vernis poogt te voorzien: de vorm (delen uit een historie worden aanééngeregen door een recht in de camera vertellend hoofdpersonage), het thema (einde van de liefde tussen de panische intellectueel en de ietwat wacko beeldschone) én de aspect ratio (de verhouding tussen hoogte en breedte van het schermbeeld) . Het resultaat ziét er ook nieuw uit, maar eigenlijk serveert Allen ondertussen vervallen wijn in wijd opengescheurde zakken.

De -rustige- sfeer zit nochtans vaak goed. Anything Else is na Manhattan nog maar Allens tweede film met een 2:35/1-formaat. Hetzelfde als van een cinemascope-beeld, waarover Fritz Lang in Godards Le Mépris zegt het enkel past voor het portretteren van slangen of begrafenissen. Allen bewijst zijn ongelijk: hedendaagse stadsbeelden zien er in wide-screen bepaald goed uit. Het is zoals Amanda (Ricci) in Anything Else zegt over Humphrey Bogart: het coole eraan is dat hij "so urban" is. Dat geldt evenzeer voor Allens film, vanaf het begin voorzien van een typisch jazzy score. Meer specifiek, het geldt voor Ricci in Allens film. De twee dagen voor Valentijn in 1980 geboren schone is een waardige Diane Keaton voor de nieuwe generatie. Om het even of Ricci door Allens lens over straat wandelt, een concert van Diana Krall bekijkt of wijdbeens een sofa bewoont: ze is een genot voor het oog. De goeie bijrollen van de altijd kijkbare Channing en De Vito zijn dat ook.

Maar bij Allen-films wil het oor ook wat, en daar schort het nogal. Woody zelf speelt de ietwat vreemde mentor van Biggs, een jonge humorschrijver die hem het relaas van zijn affaire met Ricci verhaalt. Droge humor heen en weer dus, maar massa's onliners werken niet. Denk De Vito, Biggs manager, die puffend op restaurant arriveert en zegt te laat te zijn omdat zijn oude moedertje een galblaasaanval had. Toen wij in de zaal zaten gniffelden enkele hardcore Allen-aficionado's bij zijn uitspraak van het woord 'galle bladder'. Mja, ok, maar zoals bij wel meer van Allens vaste grapjes is voor ons is het nieuwe er een kwarteeuw na datum wat af. Deze prent voelt als een processie van Echternach: als De Vito in dezelfde scène van een trap valt lagen we in een deuk, twee minuten later staarden we wat verveeld naar de regisseur-acteur die in zijn mentor-rol wat belegen woordgrapjes formuleert. Humor schrijven is hondsmoeilijk en Allen heeft zijn kunnen allang bewezen, maar zoals hij in Anything Else zelf suggereert, wordt het misschien eens tijd om een opvolger te engageren.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de