Aliens

Voorheen scenarieel prullige kaskrakers als Titanic en Avatar regisseerde James Cameron hoofdzakelijk actieknallers die later klassiekers in het genre zouden worden. Voorbeelden zijn The Terminator, T2: Judgment Day en natuurlijk ook Aliens. Al kan dit vervolg op Ridley Scotts Alien het origineel niet evenaren, het is desondanks een waardig schouwspel van bikkelharde actie, beklijvende horror en grandioze effecten. Aliens is zonder meer Camerons beste prent.

Na 57 jaar doelloos te hebben rondgezweefd in de ruimte wordt Ripley eindelijk gevonden in haar schip. Uit haar kunstmatige hibernatie ontwaakt en terug op Aarde hoort ze dat LV-426 -- de planeet waar ze de Xenomorph alien ontmoette -- nu gekoloniseerd is. Van de aliens is er tot dusver geen spoor, maar eens communicatie met de kolonisten verbreekt vertrekt Ripley met een team van militairen naar LV-426 om te onderzoeken wat er aan de hand is. Ze vinden daar wat u waarschijnlijk wel kan raden.

Ondanks de vele gelijkenissen met Avatar -- de kolonisatie van een vreemde planeet, een gewetenloze corporatie, een robot-versus-alien gevecht -- is Aliens eerder een antithese van die eerstgenoemde. Er is bijvoorbeeld het duidelijk contrast tussen de Xenomorphs en de Na'vi, maar dit is ook in bredere zin het geval. Waar Avatar zich constant aan formule en sentimentaliteit vastklemt, durft Aliens bloederig en onvoorspelbaar te zijn.

Doch, sommige elementen leken Camerons tegemoetkomende melodrama's te voorspellen. De personages van Titanic en Avatar zijn stuk voor stuk wandelende clichés en met Ripley als uitzondering is dat in deze film niet anders. De generische militairen die elkaar constant proberen overtreffen in machismo zijn in deze context best amusant, maar het is bijvoorbeeld het kleine meisje Newt die wel irriteert. Cameron redeneert ogenschijnlijk dat simpelweg omdat Newt een kind is ze het publiek wel zal charmeren en doet bijgevolg geen moeite een echte persoon van haar te maken. Dat ze constant met een schrille stem krijst is bovendien een extra stoorpunt.

Aliens mag mag dan niet perfect zijn, toch is dit één van de beste genrefilms uit de jaren tachtig en ongetwijfeld stukken beter dan de twee opvolgers die de franchise zouden vervolledigen.

Jammer, want de relatie tussen Ripley en Newt had het potentieel aangrijpend te zijn. Met Ripley die de dood van haar dochter ondervindt na een 57 jaar-lang comateus bestaan, wordt Newt een soort een surrogaatdochter voor haar en evenzeer fungeert Ripley als een nieuwe moeder voor het meisje, die haar ouders verloor aan de Xenomorphs. Als Cameron geen karikatuur van Newt had gemaakt had Aliens dus van een nog net iets hoger niveau kunnen geweest zijn.

Wat de film ontbreekt aan kenschetsing wordt echter goedgemaakt door een festijn van actie en spanning. Via een trage, methodische opbouw leidt Cameron ons van de éne sensationele scène naar de andere. Dat is ook wat Aliens zo goed maakt als sequel: het is geen exacte kopie van het origineel. Camerons vervolg heeft een eigen, meer actie-gerichte stijl en schept zijn eigen originele ideeën en iconische momenten. Zo wordt de Queen Xenomorph geïntroduceerd en deze keer is de android van dienst een dapper personage dat zichzelf uiteindelijk opoffert, geen op hol geslagen psycho.

Aliens mag enkele gebreken hebben, niettemin is het één van de beste genrefilms uit de jaren tachtig, en ongetwijfeld stukken beter dan de twee opvolgers die de franchise zouden vervolledigen.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de