Accidents Happen

Met de beelden van een brandende buurman vangt dit onverwacht prachtige relaas over een jongetje dat zijn hele jeugd bij ongelukken betrokken raakt, wat gekunsteld aan. Debuterend cineast Andrew Lancaster etaleert al meteen zijn visuele flair, maar de inleiding is dan weer wat verhakkeld: wordt dit nu een goede of slechte film, vraagt de kijker zich af. En ook: wordt dit weer zo'n independent randstaddrama (voor de liefhebbers: genre Lawn Dogs of Imaginery Heroes) met meer sfeer dan inhoud of een typisch wrang-komisch coming-of-agefilmpje? Ergens wel, maar Accidents Happen wordt vooral veel meer.

Het jongetje in kwestie, Billie, raakt als kleuter in een dramatisch ongeval betrokken dat zijn leven en dat van de rest van de gezinsleden grondig zal veranderen. Als tiener bliijkt Billy zowat het enige gezinslid dat nog nuchter kan denken, maar zou wat kattenkwaad eigenlijk niet de perfecte loutering zijn? Langzaam aan ontwikkelt zich zo een innemende tragikomedie die zijn stevige essentie - een reflectie op verantwoordelijkheden, familie, vriendschap en de dood - zowel letterlijk als figuurlijk wondermooi verpakt. Naast de uitgekiende beeldvoering met tal van prachtige shots - al neigt de cineast naar overdrijving met zijn slow motions - wikkelen de scenaristen dit eigenlijk niet zo bijzondere verhaal in een minder conventioneel jasje dan wat dit genre gewoonlijk draagt. De dialogen zijn grappig, de personages vaak aandoenlijk, de humor zwart.

Dit is dan ook geen Hollywoodprent maar een Brits-Australische productie, die aldus in zijn geheel een frisheid en aanstekelijkheid uitstraalt die we niet meer verwachten van verhalen in de suburbane context. Extra leuk is dat de film zich in de jaren '80 afspeelt en de sets erg authentiek overkomen zonder dat je er de hand van een decorateur in vermoedt. Een soundtrack vol perfecte (en niet noodzakelijk eighties)songs maakt van enkele scènes erg krachtige momenten. Dat roept hier en daar ook herinneringen op aan het geslaagde C.R.A.Z.Y.

In de rol van wat gesjeesde moeder des huizes, zien we Geena Davis schitteren. Haar Oscar is al 20 jaar oud en haar ster tanende, maar het gemak waarmee zij hier een complexe en genuanceerde vertolking uit haar mouw schudt - waarbij ook heel wat heerlijk sarcastische quotes horen - mag haar gerust laten plaatsnemen naast pakweg Julianne Moore of Frances McDormand. Ook de rest van de cast straalt een ongeziene naturel uit, zelfs al zijn de twee jonge protagonisten niet meteen posterboys. Deze al bij al kleinschalige prent is zeker niet foutloos en heeft zijn onevenwichtige momenten, maar weet ook vaak genoeg te verrassen en aan te grijpen. Van deze makers willen we meer zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de